Sterrenhemel

Interview met Marjolijn van Heemstra, Stadsdichter van Amsterdam, tevens ruimtevaartjournalist, in de PS van de week, de weekendbijlage van Het Parool. Ze wil graag een totale verduistering van de stad ‘en dat we dan allemaal omhoog kijken.’ Een mooi, romantisch idee; wie houdt er niet van de sterren? Als je de sterren niet meer mooi kunt vinden, zit je wellicht aan de grond: ‘You told me to look at the sky. Look at all those stars, look at how goddamn ugly the stars are,’ zingt Alkaline Trio. Van Heemstra acht het project echter moeilijk te realiseren, ‘maar dat we daar dan met z’n allen staan. We kijken naar de maan, naar de sterren, daar en hier verbonden. We ademen in, we ademen uit – het toppunt van mijn stadsdichterschap.’ Hier is de heldere hemel toch ineens enigszins troebel geworden. Ze verklaart vervolgens dat ze eigenlijk nog steeds het gevoel heeft conflictbemiddelaar te moeten worden met schrijven en theater als ‘zijpad’ en dan zegt ze te willen gaan schrijven ‘over de lijnen van liefde die door de stad lopen’. ‘Ik zie heel veel mensen die zich hard maken voor anderen, mensen die elkaar zo belangeloos vasthouden. […] Er is de afgelopen periode veel verloren gegaan, maar het is ook jammer hoe weinig wordt getoond hoeveel er ook wordt vastgehouden en omarmd.’ Er is niets grappigs aan ‘peace, love & understanding’, integendeel, hier bij De Romantische Klik werken we ook aan omarming – hoewel minder belangeloos, de romantische liefde vraagt immers wederkerigheid, verdubbeling – maar klinkt Van Heemstra met haar conflictbeheersing en verbinding niet al teveel als een politicus? Misschien onoverkomelijk als Stadsdichter, of het staat zelfs in je contract, wie zal het zeggen. 

Goed, als de gedroomde Stadsdichter van Rotterdam alvast mijn partijprogramma, geïnspireerd door Van Heemstra's uitgangspunten. Tegenover de sterrenhemel zou ik de verplettering willen stellen, tegenover de belangeloze omarming de troosteloosheid en tegenover verbinding de woestenij. Niet per se ingegeven door corona, schoonheid is een restproduct van de kaalslag, verpletterde schoonheid, waardoor ze wellicht nog meer fonkelt dan de sterren aan het firmament. Kortom, Van Heemstra en ik staan diametraal tegenover elkaar, zoals hemel en hel – ironisch in verband met de traditionele rivaliteit tussen de twee steden, en hoewel ikzelf steeds minder graag in Amsterdam kom, heb ik daar persoonlijk weinig mee – maar de conflictbemiddelaar in mij werkt actiever dan toen ik een angry young man was of zoals een bevriende dichter, een dame van tachtig, eens tegen me zei aangaande dichters: ‘Uiteindelijk zingt ieder vogeltje zoals hij gebekt is.’ Van Heemstra mag er dus zijn, ze ziet er ook nog eens representatief uit, dat kun je over mij moeilijk zeggen.