O God, de berichtjes. Het is net als met honger. Als die eenmaal is gestild, dan komt vroeg of laat weer die honger opduiken. En als ze niet komen; het wachten, de onzekerheid. Ha, daar komt het spel om de hoek kijken. Hongerig zijn is niet begeerlijk - niet per definitie voeg ik daaraan toe; willen we niet af en toe dat er openlijk naar ons gehongerd wordt? - dus de honger moet soms worden verpakt. En wat als de berichtjes van de ene partij meer zijn, of frequenter, dan de andere? Ja, de romanticus, de romantische speler , is ook een boekhouder, en een secuurdere dan de grootste boekhouder ter wereld. Na verloop van tijd komt het weegschaaltje tevoorschijn en in veel relaties staat hij op de schoorsteenmantel om daar nooit weg te gaan, hij hoeft nooit afgestoft te worden. De (structurele) ruzie van de meeste geliefden komt immers daarop neer: jij deed/doet dit niet, ik deed/doe dat. Hoe armzalig zijn wij. Dat bedoel ik niet moralistisch, mens zijn begint bij het je neerleggen bij de ...