De Romantische Klik

Vorige week vrijdag aan de telefoon met mijn moeder om haar om advies te vragen hoe ik het zitvlak van mijn beklede stoel het beste kon schoonmaken. ‘Zeg, dat verslagje van de familiedag , was dat nou een podcast?’ vroeg ze daarna. We hadden het er al eens eerder over gehad volgens mij.  Laat mij maar ouderwets blogjes tikken, vermoedelijk zal ik pas als het einde der tijden een aanvang heeft genomen een podcast maken getiteld Redde wie zich redden kan , als het fenomeen podcast niet al een teken voor het einde der tijden ís, in elk geval voor wijdverpreid analfabetisme. ‘En kun je dan ook het aantal volgers zien?’ ‘Ja, soms een piekje, maar meestal is het een handjevol mensen.’ ‘Ok, ja.’ Ik vertelde dat het een schrijfoefening was, een soort dagboek, en dat ik niet wist hoelang ik zou doorgaan, want je moet jezelf niet uitputten en publiciteit is een verhevigde vorm van uitputting. Boeken, gedichten en artikelen in tijdschriften, een lezing hier en daar zijn nog tot daaraan toe, maar

Begin deze maand speechte ik zoals hier aangekondigd bij een huwelijk van een vriendin . Na het hoofdgerecht in een zaal van de deftige sociëteit De Witte en ik me moed had ingedronken nam ik het woord en diste de bruidegom vanwege het ontbreken van de datum op de uitnodiging. Een freudiaanse vergissing, zo suggereerde ik. Op dat gegeven borduurde ik feestelijk door. Vervolgens gaf ik er een positieve slinger aan, want een speech bij een huwelijk is geen roast van de bruidegom, al zou het een mooie traditie kunnen worden, zeker gezien de huidige tijden. Hoewel, de roast heeft ook iets toxic ; is het niet een koning gegeven om zich de waarheid te laten vertellen door een nar? Het zijn wel verstandige koningen die de grappen, de waarheid, willen horen, althans als ze hun macht willen behouden kan het van levensbelang zijn. Ook in een minder machtige positie moet u zich afvragen: wie is mijn nar? Wellicht bent u zelf iemands nar? Echtelieden zijn soms elkaars nar. En wie ben jij dan wel?

In aansluiting op het geschrevene van gisteren : ik ben benieuwd of wraakengel Angela de Jong vanavond om Johan Derksen kan lachen . Mijn intuïtie zegt dat de twee elkaar wederom zullen vinden, dat het nóg gezelliger zal worden dan vorige keer, toevallig zag ik een stukje van die aflevering. Aversie hoeft een klik, aantrekkingskracht, zelfs begeerte, niet uit te sluiten, integendeel. Het collectief Kirac maakte de docu Honey Pot, nog niet gezien maar volgens mij gaat het over een linkse studente die op camera met een reaguurder naar bed zou gaan. Met de vijand naar bed, vuurwerk gegarandeerd én je maakt de maatschappij een stukje beter. Hun volgende project schijnt te gaan over mannen die beschuldigd worden van misbruik en in de ogen van het collectief onterecht worden gecanceld.  Nederland en de westerse wereld kunnen we tegenwoordig indelen in een drie-eenheid: mensen die (graag) cancelen, mensen die gecanceld worden en mensen die het cancelen (graag) verafschuwen. Zelf zweef ik ertu

Bij de slager lijken de jongedames niet echt terneergeslagen, maar ze zijn ook weer niet zo vrolijk  als in de supermarkten en dan is het mijn taak om het moreel op te krikken. Maandag bij de kassa bij het afrekenen van een half kippetje zag ik een briefje hangen dat ze op Koningsdag gesloten zouden zijn. Tegelijkertijd zag ik mijn oranje bankpas, begon ermee te wapperen rond het pinapparaat en zei: 'Het is nog niet eens Koningsdag en ik sta al met oranje te zwaaien.' 'Wat?' zei degene die me hielp, ze had een onderonsje met een collega, maar in de herhaling trof ik doel. Een grapje en eentje dat hen meteen herinnerde aan hun vrije dag. Humor, of wat daarvoor doorgaat, bevrijdt ons tijdelijk van de ketenen. Humor is ook zoals bekend een manier om contact te maken, een uitnodiging tot een spel, en vanwege de relativering bestaat de mogelijkheid om op gelijke hoogte uit te komen, van waaruit je het contact kunt uitbouwen. De lach, het sieraad van de humor, heeft iets myst

'Zo zie ik de romantiek van de basgitaar, de opofferende rol' (ik parafraseer wellicht een beetje), zei wijlen Henny Vrienten gisteravond in een docu waar ik toevallig in viel over hem en zijn zoon en hun relatie tot de basgitaar. Dat zei hij in gesprek met de basgitarist van Golden Earring, een band waar ik allergisch voor ben, die vriendelijk maar beslist repliceerde: 'Zegt iemand uit een band die gebouwd is om de hele baslijn.' Met zijn zoon spreekt Vrienten over het feit dat je de bas vaak niet hoorten dat daarom de basgitarist altijd een beetje op de achtergrond blijft - het zijn geen 'ballerina's' - maar desondanks, en daar wijst de zoon op, voelen de mensen de trillingen waarschijnlijk wel, het gaat dieper. Zuivere opoffering, onzichtbaar blijven en er toch ten diepste voor de ander  zijn . Ik moest denken aan het concert van Jawbreaker dat ik onlangs in Minneapolis zag en het kleine exposé van de zanger/gitarist, Blake Schwarzenbach, die zei dat vanu

Zaterdagavond ging ik tegen sluitingstijd nog even naar de Jumbo, een supermarkt waar ik vanwege die vreselijke reclames niet graag naar binnenstap, maar het is het meest dichtbijzijnd. Zo gaat dat met sommige principes. Frank Lammers moet overigens een verslaving hebben of iets dergelijks, want hij duikt op in elke Nederlandse televisieserie, waar ik überhaupt niet naar kijk, want naar Nederlandse televisieseries kijken staat gelijk aan uit je neus eten (letterlijk) gedurende de lengte van de serie. Net als bij zo goed als alle Nederlandse acteurs denk ik bij Frank Lammers als ik een personage van hem zie niet: dat is iemand anders, maar: ah, dat is Frank Lammers, of: daar heb je Frank Lammers weer. Goed, ik lijk wel Marcel van Roosmalen, die ik alleen ken van het vermakelijke  Media Inside , maar verder gaat mijn interesse vooralsnog niet, want voetbal is in tegenstelling tot boksen niet als een fatsoenlijke sport te beschouwen. Enfin, bij de kassa aangezeild met alles wat een man al

Kun je het volkse hoogachten zonder in fascime te vervallen? Ja, dat kan. Zie Béla Bartók (1881-1945), die vanaf zijn vierentwingtigste volksliederen ging verzamelen in Hongarije, Roemenië en omstreken (het toenmalige Oostenrijk-Hongarije), waarover hij zei: ‘Het waren de gelukkigste dagen uit mijn leven die ik in de dorpen temidden van boeren doorbracht.’ Waar ik me iets bij kan voorstellen. Hij weigerde op te treden in Duitsland en in de jaren dertig werd zijn muziek als entartet gebrandmerkt. Zijn moeilijk toegankelijke werk vond letterlijk en figuurlijk geen gehoor in New York, waar hij naartoe vluchtte, eenzaamheid en armoede waren het gevolg. Als tegenprestatie zouden ze daar nu Bartók on Broadway moeten brengen, gebaseerd op de volksliederen. Eenzaamheid, daar kunnen we mee leven, móeten we mee leven zelfs, maar ik teken alvast voor het script, want armoede kan ons allemaal onverwacht en genadeloos treffen.  Afgelopen donderdag en vrijdag bracht Iván Fischer met het Concertgeb

Vanmiddag vond ik toevallig in de sympathieke  Leeszaal Vreewijk , waar ze boeken weggeven, een exemplaar van de roman  Huwelijksleven (1929) van David Vogel (1891-1944), die het thema van gisteren behandelt namelijk de man als slaaf in de liefde. Vogel kwam uit Galicië, gelegen in het huidige Oekraïne, en hoewel hij in Europa woonde, schreef hij in het Hebreeuws. Huwelijksleven speelt zich af in het Wenen van na de Eerste Wereldoorlog, oorlogsinvaliden bepalen het straatbeeld, en verder wordt deze wereld bevolkt door hospita’s, obers, fräuleins, conciërges, intellectuelen, hoteldirecteurs, filosofen en baronessen. Het Derde Rijk, daar wordt altijd op gewezen als het gaat om dit boek, lijkt erin te worden geprofeteerd. Het verhaal is in feite een omgekeerde en perversere versie van Sixty Shades of Grey , waarbij de man de vernederingen incasseert.  Hoofdpersoon is de nerveuze Rudolf Gurdweill, een beginnende, joodse schrijver, die zich laat domineren door een barones met wie hij op ee

Meer film. Het is inmiddels vrijdag, maar woensdag was The Addams Family Values op televisie, ik viel er middenin. Heel amusant, neem de scène met Morticia (een geweldige Anjelica Huston), die samen met haar echtgenoot Gomez naar het huis van Gomez' broer gaat en tegen diens vrouw zegt: 'Je hebt hem tot je slaaf gemaakt, je hebt hem onder een vreemd soort seksuele betovering. Ik respecteer dat.' Alles kan ze de vrouw vergeven, zegt ze, onder andere dat ze zijn geest heeft vernietigd, dat ze hem van hen hebben afgenomen, maar niet: 'De pasteltinten.' Op de vensterbank in mijn woonkamer staat overigens een ingelijste familiefoto van de familie met daaronder The Addams Family   Family Values . Je moet het een beetje gezellig maken. Naar mijn idee zijn Morticia en Gomez het meest romantische, want meest zuiver romantische koppel - de romantische liefde betekent de 'dood' van beide geliefden - uit de filmgeschiedenis. Hun dochter heet Wednesday, gespeeld door C

De avondmaalsgasten (1963) zien is een indringende (film)ervaring, een van de meest indringende ervaringen die ik de afgelopen tijd meemaakte, en dat ondanks de beperkte middelen. Bij Nederlandse producties is doorgaans het omgekeerde aan de hand: veel poen voor iets totaal waardeloos. De film draait om Tomas, een dominee in een plattelandsgemeente, die vier jaar geleden zijn vrouw is verloren, en Märta, een onderwijzeres met wie hij een verhouding lijkt te hebben, althans als het aan haar ligt. De status is onduidelijk. Tomas lijkt haar als een schurftige hond te hebben behandeld – ze had lang eczeem - en blijft haar nog steeds halfslachtig afwijzen. Zij blijft bedelen om liefde. In een lange brief schrijft ze hem ondanks haar onafhankelijkheid en 'valse trots': ‘Neem me, doe met me wat je wilt.’ Wat me deed afvragen of een man dat kan zeggen zonder verachting op te roepen, maar meer daarover morgen. De film begint met een kerkdienst waarbij het avondmaal wordt gevierd die in

Gisteravond op de helft van Ingmar Bergmans  De avondmaalsgasten , waarop ik morgen zal terugkomen – ik zit nog in de paassfeer, sterker nog, wat mij betreft is het altijd Pasen – kreeg ik honger, want ik had nog niet gegeten. Ik liep naar Bol Bol , een grillroom bij mij in de buurt waar ze ook lekkere pizza’s maken, misschien wel de beste pizza's van Rotterdam. Aardig personeel ook. Het was half twaalf, er waren weinig klanten, dus daarom vroeg ik voor de zekerheid of ze nog open waren. ‘Ja, anders had ik nu wel thuis gezeten, toch?’ zei de jongen, die normaal gesproken vriendelijk is. ‘O ok,’ zei ik, zo laat werken lijkt me ook niet prettig en iedereen heeft weleens een slechte dag, vanwege een ruzie met je vriendin of wat dan ook, op sommige dagen zit zoals bekend alles tegen; al snel weet je dat het zo’n dag wordt. (Zie ' Everything Sucks ' van Descendents.) Mijn dag was best onbezorgd en ook op mindere dagen zou ik opgeruimd hebben gereageerd. Als we geconfronteerd wor

Ja, het moest even, dit is mijn eerste dickpic,  gemaakt op eerste paasdag, dus de dag waarop de heidenen de vruchtbaarheid vieren, vlakbij de Vaart in Assen voordat ik mijn familie zou ontmoeten bij de tentoonstelling van Frida Kahlo, waar veel foto’s te zien waren. Veel aandacht ook voor Mexicaanse folklore. Al sinds jaar en dag weet ik dat ik zo snel mogelijk naar Mexico moet, en zeker sinds what’s his face de Mexicaan tot Untermensch bestempelde. De zondag ervoor was ik er al even, in restaurant El Nuevo Mariachi in het zuiden van Minneapolis. Uitsluitend Mexicaanse families die gemoedelijk aan het eten waren. Overal afbeeldingen van romantische folklore die net geen kitsch waren, een zanger (zie het filmpje hieronder) met een applausband. De muziek stond keihard, iets waar ik niet zo goed tegen kan in restaurants, maar ik was volmaakt gelukkig. De rest kan alleen worden geopenbaard in een gedicht, een geheim agent kan niet overal zijn informatie delen.  Na Kahlo liepen we over de

In de sneltrein naar het noorden las ik gisteren in  Het Parool  een lezenswaardig artikel over het lifestyle-imperium van de actrice Gwyneth Paltrow. Denk vagina candle , denk ultrapush self-heating G-spot vibrator met 24 karaat bladgoud (1200 euro in de sale), denk Emtional Detox badzout. Tot zover de reclame, het gaat mij hier even om Paltrows beschrijving van haar relatie met haar ex, Coldplay-zanger Chris Martin: 'We verschilden zo veel van karakter; we waren als een rijstcake met sla.' Ook een perfecte, want vrij luchtige manier om een relatie uit te beëindigen: 'Luister, schat, we zijn gewoon of als een rijstcake met sla.' (Of een dergelijke combi). Dan kun je daarna weer vrolijk verder ruziën over de vraag wie de rijstcake en wie de sla is, maar het ijs is gebroken. Volgens mij kun je echter als het om relaties gaat veel mengen, en vooral als de ingrediënten ver van elkaar af lijkt te staan; vreemd, even wennen misschien, maar lekker exotisch.  's Middags z

Op de dag van mijn vertrek, Witte Donderdag, word ik bij de gate opgeroepen, gelukkig samen met wat anderen. Bij de balie aangekomen denk ik, dat is Kelly, de vrouw uit het toneelstuk . En het ís Kelly – ze is nog steeds Kelly – we maken een gezellig praatje. Als we boarden is ze naar haar computerscherm aan het turen. Ik wil haar roepen en naar haar zwaaien, maar dan wend ik mijn gezicht af en kijk naar de sneeuw die wordt rondgeblazen door de ijswind. Het ziet er niet uit als Witte Donderdag, eerder als de donkere dagen voor Kerst. Op Goede Vrijdag zouden we aankomen, maar ik zou er vrede mee hebben gehad als deze all American woman me uitgeleide had gedaan voor de volgende akte. You betcha .

Ik ben verliefd, op Sue Nelson. We kunnen misschien spreken van mijn eerste liefde . Ik ontmoette haar bij toeval woensdag tijdens de middagwedstrijd van de Minnesota Twins tegen de LA Dodgers. Sue, ook wel bekend als The Organ Lady , doet me een beetje denken aan Annie M.G. Schmidt en daarom zal het geen toeval zijn dat ze zegt dat ze het doet voor de kids . De wedstrijd volgen, het orgel bespelen en gezellig kletsen met de fans, Sue is voor mij the queen of the ballpark. Nu moet ik haar nog tot mijn koningin maken.

Dit was dus mijn hotel in Minneapolis, een Best Western in Normandische stijl, een gebouw zoals je dat ook in een pretpark zou kunnen vinden. Precies wat een mens nodig heeft, authentieke romantische nep is ook authentiek, en het was er heerlijk. De eerste avond wilde ik een reep Snickers kopen met ‘Satisfies’ erop en die was bijna drie dollar, wat ik toch wat teveel vond. Degene achter de receptie gebaarde heimelijk dat ik het gewoon mee moest nemen, maar ik bedankte en legde het terug. Personeel dat hongerige gasten iets toestopt, onbetaalbaar. Op dinsdag vond een weergaloos toneelstuk plaats met de receptionist van dienst en Kelly dat ik vanuit een comfortabele zwarte sofa kon zien wachtend op mijn delivery pizza . Ik was de enige toeschouwer, maar de beste toneelstukken zie je alleen. Ook memorabel was de nachtportier. Toen ik op zondagavond laat binnenkwam, piepten de rookmelders op mijn verdieping. Ik moest ze maar zelf even ontmantelen, zei hij via de telefoon, of naar een ander

Op een zonnige dinsdagochtend ontbeet ik in the Hen House. Ik bestelde eieren en de serveerster somde de mogelijkheden op. ‘ Sunny side up ,’ zei ik. Toen ze vroeg wat voor brood ik wilde, ontstond er wat verwarring. ‘Doe maar gewoon dat witte brood, Engelse stijl, weet je wel?’ zei ik toen we er niet uitkwamen. Ze knikte, maar was er duidelijk niet gerust op. Toen ze het kwam brengen zei ze: ‘Hier zijn je eieren, sunny side up , ik weet niet hoe ze ze bij jullie noemen.’ ‘In Nederland?’ vroeg ik. ‘Spiegelei.’ Ze herhaalde het, op charmante wijze, het was ook een mooie serveerster. ‘Dat betekent letterlijk een mirror egg ,’ legde ik uit, ‘dus je kunt dan ’s ochtends in de spiegel kijken.’ Ze lachte. ‘Maar in Nederland moeten we het eigenlijk ook sunny side up noemen, want het regent altijd.’ Ik keek even naar buiten. Nog maar twee dagen was ik in Minneapolis en ik begon de small talk al aardig onder de knie te krijgen. Na een maand zou ik iedereen aanspreken met: ‘ How are ya ’, en

Afgelopen maandag was ik op stap met Katie en Kate is great, aldus the Bouncing Souls en nu ook mezelf. We bezochten onder andere George Floyd Square. Daarover op andere plekken (poëzie, de krant wellicht) meer. Vervolgens vroeg ze of ik wat wilde eten en wat. 'Vind je een dive bar leuk?' vroeg ze. Dat is een beetje een ouderwetse, shabby plek voor hamburger, bier et cetera. Er zijn vast mensen die nog niet dood willen worden gevonden in zulke plekken, maar ik krijg er zin in het leven. We liepen de donkere blocks af, rijen houten mansions met front porches  en soms schommelstoelen en voordat we Matt's binnenstapten, een gezellig, ongedwongen eetcafé, vertelde Katie over een reis naar Praag. Net aangekomen zat ze in een café naast een jonge vrouw en Katie vroeg haar of er nog leuke dingen te doen waren in de stad. De ander keek haar arrogant aan, blies sigarettenrook in Katies gezicht en zei bitchy: ' How the fuck do I know? I don't even know you .' En Katie

Een 'betere', rustige buitenwijk in St. Paul, Minnesota. NB: zie ook het nummerbord. Waanzin en romantiek die met de tijd meegaan; misschien is dit wel de hoogste versnelling? Ten overvloede, deze auto zal ook ook 's nachts op de wegen van Minnesota razen. In feite geniaal.

Gisteravond in the Fillmore in Minneapolis, Minnesota, zag ik een van mijn favoriete bands aller tijden, The Smoking Popes uit Chicago. Ze speelden in het voorprogramma van Jawbreaker, net zo legendarisch, maar niet zo dierbaar voor mij als The Smoking Popes. Overigens, ook Morrissey noemde hen eens een van zijn favoriete bands. De zanger is een romantische crooner , ondersteund door punk rock gitaren en drums. Het was de eerste keer, want ze komen nooit naar Europa. Werk en familie vermoedde ik, maar voordat de show begon, praatte ik met gitarist Eli. Ik vertelde hem dat ik al 25 jaar fan was en vroeg of ze niet naar Nederland konden komen. ' Josh doesn't like to fly ,' antwoordde hij. Dat is zijn broer en de zanger/ lead gitarist van de band. Misschien dat ze zelfs helemaal ophouden met touren.  Na de show kwam Josh naar het merch -tafeltje omdat zijn bandleden hadden verteld dat ik hem graag wilde ontmoeten. 'O jij bent die jongen uit Holland,' zei hij. 'Je

Afgelopen woensdag moest ik in Perdu voordragen tijdens een dichtersavond van Overamstel . Het was feitelijk de eerste keer dat ik afgezien van gelegenheden als een boekpresentatie, een gedichtenwedstrijd, een huwelijk en een begrafenis eigen werk voordroeg. Een theater is toch anders en het was dan ook even uitvogelen op welke manier voor te dragen. Eerst had ik ook het idee om aan het begin een doos kersenbonbons te laten zien met de mededeling: ‘Poëzie en dus ook de producenten ervan moeten verleidelijk zijn, daarom heb ik deze meegenomen.’ Om ze vervolgens rond te laten gaan, maar dat idee liet ik varen, een mens moet ook niet al zijn fantasieën in praktijk willen brengen, wat overigens de werktitel is van een toekomstige bundel naar analogie van Een mens moet ook niet alles willen weten . Verder niet al te lang over nagedacht over de stijl van de voordracht: gewoon mijn obsessieve zelf laten spreken en dan vermoedt het publiek dat het urgent is, leek me. Dat paste ook bij de inhou

Afgelopen week in het oude stadhuis van Den Haag bij de bruiloft van een vriendin van me – ik was getuige – zou er volgens de joodse traditie een glas kapotgetrapt worden. Maar er was geen glas. ‘Didn’t you bring the glass?’ zei de dochter van de bruid streng tegen haar man. ‘I really didn’t know that I had to bring one,’ antwoordde hij, een Brit, ze wonen in Londen. We zeiden tegen elkaar dat er toch wel ergens een glas te vinden moest zijn, maar de glazen van de gemeente mochten niet worden ingezet, deelde de ambtenaar mee, die, zo had hij me van tevoren toevertrouwd, als hobby thrillers schreef à la Dan Brown; een misdaad, een kunstwerk, een sausje mysterie. ‘Then we have to use a pair of spectacles,’ zei mijn mede-getuige, een heer, een echte, van negentig jaar. Ik nam mijn bril af en zei hem graag te willen opofferen, want als je naast een echte heer zit, dan kun je niet achterblijven. ‘Get one in some shop, guys,’ zei een elegante oudere dame met een jurk als van parelmoer, oorsp

Gisteravond zat Marieke Lucas Rijneveld bij Jinek . Ze vertelde een dagboek te hebben waarvoor ze speciaal dingen onderneemt, dus het leven in dienst van het dagboek in plaats van andersom. Het verraadt de schrijver voor wie leven en schrijven één zijn. Altijd in functie, hongerig. In zekere zin beschouw ik dit blog ook als een dagboek en meestal komt het materiaal aanwaaien, maar soms zijn er verplichtingen zoals de afgelopen dagen (poëzieavond, huwelijk) waardoor je je er niet aan toekomt om alles te noteren wat je wilt. Wel weer materiaal in overvloed, alsof je boodschappen voor langere tijd in huis hebt gehaald, maar zonder te kunnen schrijven voel je de hete adem van het dagboek in je nek, het wil voedsel, zoals een hond op gezette tijden op brokken zit te wachten. Voor de sporadische lezer die hier belandt, is het niet noodzakelijk, het is het dagboek, in wezen mezelf natuurlijk. En waarom? Wat moet dat moet. Overigens, dat hier geen kip komt, is wat mij betreft noodzakelijk. Een

'In bed heb ik zó vaak gedacht: en ik dan?' is de titel boven het interview met zangeres Jo Sarah ( Het Parool, 1 april 2022). Ze heeft een liedje gemaakt, 'Juicy', over de 'orgasmekloof'. Ze bezingt haar ideale avond, waarmee ze hoopt duidelijk te maken dat het seksuele plezier van een vrouw niet ondergeschikt moet zijn aan dat van een man. Ze is zo goed als naakt te zien, daarbij kundig gebruikmakend van sappig, tropisch fruit. Die vruchten symboliseren volgens Jo Sarah de vrouwelijke lichaamssappen. Ze is niet boos op mannen, 'veel mannen doen het niet expres, ze weten niet beter.' Te zijner tijd wil ze vrouwen voorlichten en als de tijd rijp is ook mannen bij dergelijke evenementen betrekken.  Als je het mij vraagt, is het probleem in dezen dat er nooit onderscheid wordt gemaakt tussen seksualiteit en sensualiteit. Slechts één letter verschil, maar dat is een wereld. Erotiek hebben we, eveneens niet puur gericht op de daad , maar de doorsnee man den

André Kertész (1894-1985), de grote Hongaarse fotograaf, zoon van een Joodse boekhandelaar, verhuisde in 1936 samen met zijn vrouw, Elizabeth, van Parijs naar New York. Hij kon zijn werk niet te gelde maken vanwege zijn gebrek aan zakelijk inzicht, ook beheerste hij het Engels niet. In 1947 accepteerde hij daarom een baan als fotograaf voor het  House & Garden tijdschrift (Condé Nast), waarbij hij foto's moest maken van de interieurs van de huizen van de rich & famous . Dit werk zou hij vijftien jaar doen. Het zorgde weliswaar voor een stabiel inkomen, maar tegenover zijn vriend Brassaï, een andere legendarische Hongaarse fotograaf, zei hij dat hij een 'dode' was. Elizabeth ontpopte zich echter als een formidabele zakenvrouw van een cosmetica-bedrijf waardoor ze riant konden gaan wonen en zich een zomerhuisje in Connecticut konden veroorloven. Toen stortte ze zich op de promotie van het werk van haar echtgenoot stortte, en met succes. Het schijnt van begin af aan e

Afgelopen nacht droomde ik dat ik wakker werd in een protserige hotelkamer, omdat er op de deur werd geklopt. Ik schoot me in een badjas en pantoffels.  Het was een mij onbekende vrouw, ik vroeg haar wie ze was.  'Ik ben Sladjana,' zei ze, terwijl ze binnen kwam lopen. 'Je weet toch dat ik verslaafd ben aan Miami, gekkie.' Ze deed de schuifdeur open, ging op het balkon zitten en legde papieren klaar en een pen. 'Kom,' zei ze en ze gebaarde.  'Maar wat is hiervan precies de bedoeling?' vroeg ik, waarop ze me gespeeld bestraffend aankeek en haar stem verhief: 'Je boekcontract, lieverd. Normaal heb ik er vijf minuten voor nodig om te zien of voelen of ik met iemand wil werken, maar bij jou zag ik meteen toen ik net binnenkwam. Je unieke persoonlijkheid, die natuurlijk in het boek zal terugkomen. En weet je wat het geweldige is?'  'Nee?' zei ik. 'We hoeven geeneens te kijken wat voor boek het gaat gaat worden' 'Nee?' herhaalde

Afgelopen donderdag stapte ik binnen bij ijssalon Venezia in Dordrecht. Heerlijke jaren zeventig entourage, oranje muren, bankjes met roze kunstleer; in Italië kom je dergelijke ijssalons eigenlijk niet tegen afgezien van Zuid-Tirol, maar goed. Ik bestel espresso en een bakje met tiramisu. Met slagroom, je leeft maar één keer, althans dat zeggen ze.  Er komt een groepje meisjes naast me zitten. Eerstejaars schat ik na vluchtig het kringetje te hebben rondgekeken. Op een gegeven moment kijk ik op als een meisje zegt: 'Daar zit een psychologie achter.' Als ergens een psychologie achter zit, dan ben ik er als de kippen bij. 'Iemand die omhoog kijkt is extravert,' zegt ze. 'En iemand die omlaag kijkt, is introvert,' voegt ze eraan toe.  Ik kijk weer omlaag, ik kijk het liefste omlaag, en denk aan mijn ex die altijd lachte als ik omlaag keek waardoor ik mijn hoofd weleens even omhoog deed.  'En wat is iemand die recht vooruit kijkt?' vraagt een ander meisje m

Gisteravond in Bibelot in Dordrecht voor de show van Hang Youth. Het Energiehuis is leuk, maar elke keer als ik er ben, herinner ik me de oude Bibelot in het centrum, net als Paradiso een voormalige kerk, waar we eens backstage bij The Travoltas verzeild raakten. Zo'n kerk geeft toch even een andere energie aan de rock&roll. Hoe dan ook, aangenaam verrast door het voorprogramma, een groep rappers met een voorman in ontbloot bovenlijf en een roze bivakmuts. Het bleek om Zeldzaam te gaan, met geestige lyrics voor zover ik kon horen. En zie de clip hieronder, lang geleden dat ik door rap werd ontroerd: '1-2-3, nobody like me , 4-5-6, dress to impress , 7-8-9, waar is je chain gebleven? 10-11-12, maanden in een jaar.' Poëzie is eenvoudig . Over ontroering gesproken, in een eerdere blog schreef ik al over Hang Youth en zette kanttekeningen bij uitlatingen van de zanger. Inmiddels wat meer beluisterd. De maatschappijkritiek komt me over als al te eendimensionaal, te populi