The Happy Few
‘Zeg, dat verslagje van de familiedag, was dat nou een podcast?’ vroeg ze daarna.
We hadden het er al eens eerder over gehad volgens mij.
We hadden het er al eens eerder over gehad volgens mij.
Laat mij maar ouderwets blogjes tikken, vermoedelijk zal ik pas als het einde der tijden een aanvang heeft genomen een podcast maken getiteld Redde wie zich redden kan, als het fenomeen podcast niet al een teken voor het einde der tijden ís, in elk geval voor wijdverpreid analfabetisme.
‘En kun je dan ook het aantal volgers zien?’
‘Ja, soms een piekje, maar meestal is het een handjevol mensen.’
‘Ok, ja.’
Ik vertelde dat het een schrijfoefening was, een soort dagboek, en dat ik niet wist hoelang ik zou doorgaan, want je moet jezelf niet uitputten en publiciteit is een verhevigde vorm van uitputting. Boeken, gedichten en artikelen in tijdschriften, een lezing hier en daar zijn nog tot daaraan toe, maar social media en eigenlijk ook al het interview vergiftigen de bron, de keren dat ik ermee te maken heb gehad heb ik me altijd vies gevoeld. Daarom begraaf ik deze schat met plezier in het geheim. Of ze het nu willen of niet, de lezers behoren tot The Happy Few.
Christus begon slechts met twaalf volgers en moet je zien waarop dat is uitgedraaid - en let wel, met alle corruptie van dien. Mijn tweede bundel heette Ik ben de Verlosser niet (reclame), dus zo'n vaart zal het niet lopen. Hoe dan ook, publiceren betekent dat je noodgedwongen je handen ervanaf trekt en bent overgeleverd aan de schijnbare willekeur.
Dit zei ik allemaal niet tegen mijn moeder, ik hield het bij de schrijfoefening, het dagboek, met andere woorden: ik was lekker bezig.
Een schrijver heeft maar een paar lezers nodig, hoorde ik ooit. Waren het er zeven? Tien? Hoeveel mensen zou je eigenlijk nodig hebben als het gaat om de romantische liefde?
‘En kun je dan ook het aantal volgers zien?’
‘Ja, soms een piekje, maar meestal is het een handjevol mensen.’
‘Ok, ja.’
Ik vertelde dat het een schrijfoefening was, een soort dagboek, en dat ik niet wist hoelang ik zou doorgaan, want je moet jezelf niet uitputten en publiciteit is een verhevigde vorm van uitputting. Boeken, gedichten en artikelen in tijdschriften, een lezing hier en daar zijn nog tot daaraan toe, maar social media en eigenlijk ook al het interview vergiftigen de bron, de keren dat ik ermee te maken heb gehad heb ik me altijd vies gevoeld. Daarom begraaf ik deze schat met plezier in het geheim. Of ze het nu willen of niet, de lezers behoren tot The Happy Few.
Christus begon slechts met twaalf volgers en moet je zien waarop dat is uitgedraaid - en let wel, met alle corruptie van dien. Mijn tweede bundel heette Ik ben de Verlosser niet (reclame), dus zo'n vaart zal het niet lopen. Hoe dan ook, publiceren betekent dat je noodgedwongen je handen ervanaf trekt en bent overgeleverd aan de schijnbare willekeur.
Dit zei ik allemaal niet tegen mijn moeder, ik hield het bij de schrijfoefening, het dagboek, met andere woorden: ik was lekker bezig.
Een schrijver heeft maar een paar lezers nodig, hoorde ik ooit. Waren het er zeven? Tien? Hoeveel mensen zou je eigenlijk nodig hebben als het gaat om de romantische liefde?
Slechts één, namelijk jezelf. Als de zelfliefde er is, dan volgt de rest vanzelf; alles van de wereld, rijkdom c.q. macht, liefde, et cetera in handbereik.
Ik schrijf in alle rust - en soms niet zo rustig - voor de enkeling, die zichzelf dient te vinden, mezelf niet in de laatste plaats, opdat wij de sterren in handbereik zullen hebben.
Ik schrijf in alle rust - en soms niet zo rustig - voor de enkeling, die zichzelf dient te vinden, mezelf niet in de laatste plaats, opdat wij de sterren in handbereik zullen hebben.
Reacties
Een reactie posten