De Romantische Klik

Gisteren bij de bushalte in Racalmuto voor de laatste bus terug naar Agrigento (13.40u) kwam een vrouw naast me zitten die zich bekendmaakte als Giuseppina. 'Dus zoals Josephine Baker, ' zei ze 'maar ik ben niet zo mooi.' Ze maakte een paar snelle bewegingen waarmee ze zich leek op te vouwen. Daarop vroeg Giuseppina wat ik van Sicilië vond. Nadat ik mijn enthousiasme had geuit zei ze: 'Het is moeilijk.' Daarop bood ze haar huis aan, waaraan ze toevoegde: 'Ik doe dat niet bij willekeurige mensen, hoor, ik ga af op wat ik bij mensen voel.' Ik begon een beetje schaapachtig te kijken om vervolgens naar mijn schoenen te staren. Met veel moeite - van mijn en van haar kant - wisselden we nummers uit. In de bus had ik een telefoongesprek met een vriend en vlak voordat we bij Agrigento aankwamen - Giuseppina had een rood hoedje opgezet - gaf ze me een roze aansteker met 'I love Palermo' erop. Eerder had ze aangegeven dat Palermo een plekje in haar hart ha

Vanochtend vroeg ik op het busstation van Agrigento een man naar de bustijden van de bus naar Racalmuto en terug naar Agrigento. Die verbindingen hadden een bijzonder absurdistisch karakter - sowieso het hele openbaar 'vervoer', zo lijkt elk 'bushokje' niet zozeer onder handen genomen door hangjongeren waarbij ze het ook op de tabel met de bustijden hebben voorzien als wel door de tand des tijds gretig aangevreten, zeg circa tachtig jaar; een enkele verdwaalde toerist, zoals ik, maakt er graag foto's van, eigenlijk horen ze thuis in musea, voor moderne kunst - dus toen er een kleine, oudere man met een groene polo, sigaartje in de mond, zich aanbood als taxichauffeur ging ik fluks met hem mee. De grijze Fiat die ergens verderop stond geparkeerd deed in werkelijk niets aan een taxi denken of het moest zijn dat de laatste dienst van het blik erop zat en het slechts voor een laatste, nostalgisch ritje naar de schroothoop moest worden gereden. Terwijl ik dacht: dit moet

De manier van praten van de non bij het klooster voor de Heilige Geest (13e eeuw) - is de heilige geest een heilige klik? En hoe ziet die eruit? Kunnen de romantische en de heilige klik samengaan? - te Agrigento houdt het midden tussen lui en guitig. Morgen kom ik bij haar terug om koekjes te kopen. Hemelse koekjes mag ik aannemen. Vul de rest maar in.

Afgelopen vrijdag op de vlucht van Rotterdam naar Palermo zat ik naast twee vrouwelijke millennials die met elkaar aan het praten waren over therapie. Het ene meisje vertelde: 'Er zit een jongen bij met een stoma, die denkt dat meisjes dat vies vinden, hij moet ze aanraken en dat wordt dan langzaam opgebouwd. Dat moet tot seks leiden. Hij kan dan wel de meest aantrekkelijke meisjes uitkiezen.' Er zaten als ik het goed begreep ook onder anderen personen bij van wie de ouders waren verongelukt. Het was me onduidelijk of het meisje zelf participeerde of dat ze bevriend was met de jongen met de stoma of iemand anders uit de groep, maar duidelijk is dat we het toch wat vage concept van de romantische klik nu als volgt kunnen definiëren: aanraaktherapie.

Gisteren was ik bij de fototentoonstelling van Willem Frederik Hermans in het Fotomuseum in Den Haag. Klein maar toch de moeite waard. Ik ken de foto's uit Koningin Eenoog en zou willen beweren dat Hermans niet alleen een van de belangrijkste Nederlandse schrijvers uit de twintigste eeuw is, maar ook de interessantste Nederlandse fotograaf uit die periode. Veel fotografen zijn toch poseurs en daar heeft Hermans helemaal geen last van. Hieronder een citaat dat mij op het lijf is geschreven - als dichter en ook als de maker van snapshots voor vrienden en familie. Maar nu even dat verloren voorwerp dat Hermans noemt. De meesten verhouden zich tot de romantische liefde als tot het verloren voorwerp - ook ik op zwakke momenten -, waarmee ze in feite zélf tot verloren voorwerp verworden. Het is echter zaak jezelf als gevonden voorwerp te beschouwen. Dat gebeurt niet in een handomdraai, maar om het te realiseren is dat je leert om te doen alsof je over de gevonden voorwerpen gaat, dat j

Gisteren bij het poortwachtershuisje met de steen van Jan Hanlo - de mussen vielen van het dak - waarop de onsterfelijke versregel stond 'Waarover zal ik zingen?' zochten we naar de begraafplaats van Broekhem zoals anderen in deze omstandigheden zoeken naar een terras. Mijn vader stond stil tussen het hoge gras en zei: 'Zeg, zijn er eigenlijk ook gedichten van jou die gezongen kunnen worden?' Daar moest ik even over nadenken. 'Dat is belangrijk om je dat af te vragen,' voegde hij eraan toe. 'Ik vrees van niet', antwoordde ik. De  tussenruimte is niet genoeg waarschijnlijk, laat mij een apart bundeltje voor het lied schrijven. De titel is er al: De mussen vielen van het dak . 

Gisteren zat ik bij mijn ouders op de bank in Zerkall naar de Europese Kampioenschappen atletiek in München te kijken. Eindelijk échte sport. En wat een leuke uitstraling hadden de sporters, zonder uitzondering. Het bracht me terug naar de zomer van 2016 toen de status van de relatie met mijn ex onduidelijk was. Ik reisde van Salzburg naar Tsjechië en daar stapte ik op een ochtend in de bus van České Budějovice naar Třeboň, voornamelijk vanwege een bierbrouwerij, Bohemia Regent. Er was één zitplaats over naast een meisje met roze nagellak, ze was De Maupassant aan het lezen. We begonnen gezellig te kletsen, ze was nationale kampioen hardlopen, maar op dit moment geblesseerd. Vlak voor Třeboň wees ze me op een meertje dat 'De wereld' heette en zei: 'Dus hier kun je in een uur een rondje om de wereld maken.' In Třeboň aangekomen zei ze moeilijk lopend dat ze naar een spa ging. We wilden wel wat afspreken, maar uit piëteit met mijn ex heb ik geen afspraakje met haar gemaak

Over naïviteit gesproken. In februari schreef ik hier over Joost Oomen. Gisteren en vandaag las ik Visjes . Ik ga het hier niet in zijn geheel fileren, maar wil meteen naar de kern. Dit proza is flauw, zouteloos. Het concept van de reis naar Salina om vissen te vangen met poëzie is op zich een aardig ideetje, maar in de brief aan de burgemeester van Santa Marina aan het begin van het boek schrijft Oomen dat als hij kan bewijzen dat de vissen van Salina van poëzie houden er van heinde en verre dichters naar het eiland zullen komen aangezien 'dichters altijd op zoek zijn naar een wonder en 2) een nieuw publiek. Daarbij zijn het ontzettend fijne toeristen: ze zitten veelvuldig op het terras en zijn dol op lokale wijn.' Er zit natuurlijk ironie in, maar zoals in mijn vorige stukje gezegd: je moet het uitspelen. Zijn dichters meer geïnteresseerd in een wonder dan 'gewone' mensen? Een nieuw publiek; geldt dat niet voor kunstenaars in het algemeen, al vraag ik me af of ikzelf

Vandaag is het Bad Poetry Day. Bij Coster, een dagelijkse poëzie-mailinglijst, hebben ze er twee geplaatst uit de bloemlezingen Bar & boos en Bombast en larie, van respectievelijk Wim Zaal en Gerrit Komrij. Hierbij het volgende van Frans Meulders (19e eeuw): Huwelijksgeluk An ideal of mine Ik keer des avonds laat vermoeid van ’t werk: Gij glimlacht, zoent me en zie! ’k hervoel me sterk Voor morgen reeds — Maar ’t al, opeens, verzwindt En slechts besef ik dit nog: ‘’k Word bemind!’ Na ’t avondmaal, in ’t knus vertrekje vóór Beroeren zacht uw vingeren ’t gladde ivoor Des orgels: O! mijn God, hoe wonderschoon Is die muziek, die ruist door onze woon! Mijn pijp walmt langzaam uit ... Ik staar U aan Verrukt; mijn boezem hijgt; een zalige traan Van wonne welt me in ’t oog — mijn ziele bidt En dankt en juicht en jubelt: ‘Mijn bezit!’ Mijne aangebeden Vrouw, Gij zijt een Fee, Die, naar het Rijk der Liefde, telkens mee En wéér mij voert: Gij-zelve er zijt Vorstin, Die mij tot Koning maakt,

'Hij voelde het mysterie van de kus. Als mensen hulpeloos zijn van wanhoop of verlangen, als spreken niets meer vermag, kunnen ze alleen nog op die manier contact maken, door hun adem te vermengen. Zo proberen ze in elkaar af te dalen, in de diepte waar ze misschien een zin en een verklaring voor alles zullen vinden.' Dezsö Kosztolányi - De bekentenissen van Kornél Esti

Gisteren viel ik in Zomergasten . Ik kan niet zo goed tegen de presentatrice, maar goed. Dit keer was het de beurt aan Lieke Marsman, dus als vakgenoot blijf je dan hangen. Haar werk heeft me nooit zo gegrepen en wat ze produceerde als Dichter des Vaderlands is me nooit onder ogen gekomen en dat is uitstekend, want een Dichter des Vaderlands staat garant voor mufheid. Nu had ik bij de fragmenten hetzelfde droge, taaie gevoel, alsof ik Maria-kaakjes aan het eten was. Die kaakjes zijn zoals bekend niet echt vies, de thee wordt er aangenamer van als er niets anders is of als het dieet het voorschrijft, en lekker dopen natuurlijk, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Het hielp niet dat Marsman de romantische liefde ging aanprijzen. Kaakjes met een chocolade-laag, ja, dat kun je voorschotelen op nationale televisie, dat gaat erin als koek! Vergelijk het eens met het aanprijzen van de liefde van de ouder voor het kind, hetzelfde laken een pak.  Niet mijn cup of tea, dit sentiment. Gelukkig

Gisteravond zat ik vooraan in de vrijwel lege bioscoop - in tegenstelling tot elders zit ik in de bij voorkeur lege bioscoop graag vooraan; alles goed kunnen zien zonder geobserveerd te worden - bij Peter von Kant , de nieuwe van een van mijn favoriete cineasten, François Ozon. In deze film, gebaseerd op een film van Rainer Werner Fassbinder, zet de succesvolle regisseur Von Kant, gebaseerd op Fassbinder, aan het begin een plaatje op waarin belangrijke uitweidingen zitten, maar dat uiteindelijk om deze ene zin draait: 'Eenieder doodt wat hij bemint.' Niet lang daarna ontmoet hij zijn muze, de mooie Amir, die misbruik van hem zal maken. Von Kant cijfert zichzelf weg tot het niet meer langer houdbaar is, beter gezegd tot hij het niet langer uithoudt. De destructieve liefde (NB: pleonasme, zie de eerder geciteerde zin), die de lezer maar zelf maar moet aanschouwen, is zelden zo 'mooi' in beeld gebracht. En het wachten op het telefoontje...Na het bekijken van deze film zou

Afgelopen week was ik uitgenodigd voor een feestje in Amsterdam. Het thema was Al-Andalus  en de gastvrouw, een 81-jarige vrouw maar met de energie van het omgekeerde, een achttienjarige dus, had gekookt in de stijl van de keuken van Cordoba ten tijde van het kalifaat. Er was sefardische muziek en mij was gevraagd om wat voor te dragen uit die tijd. De gastvrouw, ze is weduwe van de legendarische schrijver  Ab Visser , vertelde over een schildpad die ze eens hield als huisdier genaamd Romeo. Op de terrassen in Parijs staarden ze naar het dier en iemand vroeg: 'Is dat niet zielig?' Ook 'karde' vaak een parkiet gezeten op de schildpad door de hotelkamer. Ze wist te vertellen dat Patricia Highsmith van slakken hield en ze in haar bh vervoerde. Over Ab Visser hoorde ik dat als het hem ergens niet beviel hij de boekenkast liet omkieperen. De vraag luidt: verdient dit navolging? Maar wat navolging aangaat, nog even over excentrieke huisdieren, Herman Brood en zijn papegaai kw