De Romantische Klik

Zondag en gisteren in de trein was ik naar de volle maan aan het staren. Op het stationsplein van Amsterdam gisteren was ze een joekel. Vlak ervoor had ik na een film met een vrouw over haar scheiding gesproken en op de boot vanaf Noord gingen we over op de zwangerschap, het vrouwelijke en het mannelijke. Ik stelde dat de functieomschrijving van de man in dezen een assistent was en ondanks een klungelige massage hier of daar of het laten aanrukken van potten augurken eigenlijk erbuiten staat en daarom in theorie makkelijker 'aju paraplu' kan zeggen als hij zijn gezinnetje wenst te verlaten. De moeder heeft het kind gedragen , het is deel van haarzelf, en zij zal doorgaans koste wat kost ervoor zorgen dat ze het bij zich kan houden, of als het niet anders kan maar aan een andere moeder overdraagt, kortom:  opoffering ,  zie het Salomonsoordeel. Terwijl ik zo naar de maan zat te staren nam ik me voor om een zon te worden. Geen zonaanbidder dus, maar een maan-aanbidder. Twee ogen

In een buurt in Londen bij Finchley Road die posh genoemd mag worden; kasten van huizen, veel groen, rust - in de stad is rustig wonen een luxe - Bentleys en Porsches, the beautiful people die op weg zijn naar hun lunchafspraak of iets anders fancy , op zondag dure sportoutfits, want de sportschool is ook een afspraak – de rijken hebben overal dezelfde dress code , dat hebben ze gemeen met de armen – had ik me verschanst in een hotel, een mooi pand maar gedecoreerd met nep chique, zoals in veel bars/restaurants en waarmee sommigen hun huizen plegen in te richten. Er was een kamer voor mij met op de gang een bezemhok als badkamer, maar voor een kameel als ik is het gemakkelijker om door het bezemhok te gaan dan voor een rijke om het Koninkrijk binnen te komen.  Anyhow , ik werd ontvangen door Martin, een kleine drukke man met kort zwart haar in een nette korte broek en polo. Hij was niet onvriendelijk, maar hij had iets cocky’s . Geen probleem, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is.

Vrijdag de dertiende, een zonnige dag, wat lichte bewolking die was opgetrokken, stap ik binnen bij het kleine Mexicaanse restaurant Frida in Camden Town. Ik word geholpen door een kleinere serveerster in strakke zwarte kleding met halflang bruin haar, hier en daar scheen er wat grijs doorheen. Aan de lieve serveerster vraag ik of het bier Sol geïmporteerd is of niet. Veel bieren worden onder licentie gemaakt en het zal wel bijgeloof zijn, maar dat blief ik niet. Ze verzekert me dat het uit Mexico komt. Als de bestelling is afgerond blijven we maar naar elkaar lachen, een zachte, bijna arcadische glimlach. Af en toe met een kort, giechelend lachje; van schaamte? Plezier? Beide? Dit zet zich voort telkens als we elkaar zien.  De Sol in dit restaurant wordt in Nederland geproduceerd, maar dat deert nu even niet, deze lach is authentiek, dat wil zeggen zij lijkt uit een sfeer te komen waar goud wordt gesmeed. Als ik klaar ben met eten geef ik haar een goede fooi en verlaat het restaurant

's Avonds laat na een wandeling vanaf Top Withens in Haworth aangekomen bij hun appartement pal naast de kerk en het kerkhof - de details van onze wandeling zijn te poëtisch om in proza te worden vervat - riep het blonde meisje, ik liep voorop: 'Jij bent onze Linton.' Een compliment, want zij vond Heathcliff slecht, en Cathy ook. 'In iedere man schuilt een Heathcliff,' antwoordde ik, ook om het zwartharige meisje te plezieren. Toen we afscheid namen zei de blonde: 'Moeten we niet contactgegevens uitwisselen of zo?' Ik werd ongemakkelijk, maar toetste nummer en e-mailadres in op haar telefoon, terwijl ik vroeg: 'Hebben jullie je sleutels nog wel?' Er was wat ingenomen. 'Goed dat je het vraagt,' zei de zwartharige, ze controleerde het, en zei vervolgens broeierig: 'Anders slapen we op jouw kamer.' Het was mij niet helemaal duidelijk geworden of ze een vriend had. 'Ik zal een gentleman zijn,' zei ik koeltjes, terwijl ik dacht: i

Gistermiddag, een zonnige middag, in Blackpool vlakbij de Tower werd in Big Fish, een fish&chips-zaak, een mooi jaren-80 nummer gedraaid. Mijn telefoon kon het niet herkennen, dus ik vroeg het kleine blonde op-en-top Britse dametje dat je zo als tante zou adopteren of ze misschien wist welk nummer het was. 'Yes, this is....' ze begon na te denken, 'aren't they this Swedish or Scandinavian band, yes, a-ha!' 'Yes a-ha!' riep ik. Opgewekt verliet ik de fish&chips-zaak en zij had ook een reden om vrolijk te zijn. Ikzelf zit niet in die ellende, maar hierbij voor iedereen die momenteel lijdt aan liefdesverdriet.

Via de dagelijkse gedicht-mailing en faits divers van Laurens Jz Coster  (aanrader) kreeg ik het onderstaande gedicht van Philip Larkin onder ogen dat naar meer smaakt.  So little time (so much to do),  zong Louis Armstrong al, ' There's songs of love we never have sung'. Liefdesliedjes later Haar bladmuziek was dun, die kon ze nog wel kwijt,              ze keek graag naar de covers, er was er één verbleekt door zonlicht mettertijd, er was er één met kringen door een vaas vol water, er was er één geplakt tijdens een schoonmaakbui              en toen gekleurd door dochterlief — zo wachtten ze tot zij, in weduwschap, ze vond terwijl ze naar iets anders zocht, en waar ze stond ineens weer wist hoe elk gedwee, eerlijk akkoord              de komst bereidde van de teksten vol koppeltekens voor het rekken van elk woord, en hoe haar sprankelende jeugd zich weer verspreidde, als door de lente uit hun slaap gewekte bomen,              waarin verborgen frisheid zong en zekerheid da

Terwijl ik zaterdag in de stoptrein van Tilburg naar Nijmegen een artikel in Hollands Maandblad van Philip Huff over de systematische achterstelling van vrouwen door de eeuwen heen aan het lezen ben, zit ik verstopt achter een vierzits met drie studentes die alledrie dezelfde lange kaki regenjas dragen, twee met dezelfde lichtbruine, dunne leren broek, de ander een gewone dunne bruine broek, twee met blond haar, vermoedelijk geverfd, een met een staartje, en een brunette met een staartje.  'We zitten bij Oss of zo' roept de blonde studente met het staartje, ze heeft een hese stem, en vervolgens vertelt ze dat haar vriend als ze naar een feestje gaan haar altijd appt: ‘Zullen we apart gaan?’ ‘Dat is echt niet goed, hoor,’ zei een ander, ik kon niet zien wie. Daarop vertelde ze dat hij haar weleens ‘wakker neukte’, ‘dan word je drie uur wakker en dan liggen we gewoon te neuken.’ Waarna ze ietwat beschaamd lacht. ‘Lekker, toch?’ zegt een ander zonder twijfel. Wij noteren: iemand w

Vrijdag in de trein terug naar Rotterdam keek ik op vanuit mijn brievenboek van Nietzsche - ik had het bijna uit, de 'waanzinsbrieven' zouden snel hun aanvang nemen - naar mijn hoed en de rugzak van het meisje dat schuin tegenover me zat en me zenuwachtig maakte op de goede manier - nou ja, goed. Dezelfde roodbruine kleur. Soms kun je niet anders dan aan de gang gaan met tekens, wat een andere manier is om te zeggen dat ik me niet kon inhouden. Toen we Rotterdam, het eindpunt, naderden, zei ik met een metaforische knipoog: 'Hè hè, eindelijk weer terug in Rotterdam, dat Amsterdam is toch maar niks.' 'Ja, eindelijk weer thuis,' zei ze, maar het was duidelijk dat ze me niet af wilde vallen. Er viel een stilte. 'Een mooie dag, hè?' floepte eruit, het was heel zonnig geweest. 'Ja, ik was in Zaandam vandaag,' begon ze enthousiast te vertellen, 'en heb meegedaan aan interactief theater.'  Daar had ik nog nooit van gehoord, het kwam erop neer dat

Vrijdagmiddag bezocht ik bij de galerie Reflex Amsterdam de expositie van Daidō Moriyama (1938), rauwe snapshots uit het begin van de jaren zeventig in New York. Hij noemde zijn perspectief de 'voorbijgangersblik', die ik bij dezen ook tot mijn perspectief bestempel. Deze blik moet niet met onverschilligheid geassocieerd worden, de voorbijgangersblik is de blik van de verzamelaar. Een week ervoor had ik in Het Parool een interview gelezen met de interim-president van Venezuela, Juan Guaidó. Hij raadt Nederlanders aan niet in Venezuela te investeren noch om naar zijn land te komen: 'Je kunt komen, maar begrijp dan wel dat we in een tragedie leven op dit moment.' In het voorbijgaan tragedies verzamelen, groot en klein.  Na de expositie zag ik in het voorbijgaan haar- en zonnestudio Stendhal . In  Over de liefde (1822) schrijft Stendhal onder het kopje 'Over blikken': 'Blikken vormen het grote wapen van ingetogen behaagzucht. Een vrouw kan met een blik alles

Terwijl ik vrijdagmiddag in Lanskroon  een stuk zwarte bessentaart met slagroom naar binnen aan het schuiven was, praatten twee nette oudere dames over hun reisplannen. 'De vorige keer in Venetië had hij er weer zo'n last van. Nou, dus ik dan maar de hele week elke dag alleen door de stad lopen. Dat wil je dan toch ook niet.' Het was niet echt een klaagzang, eerder een niet al te melancholische constatering. Zo gaat dat, je begint met een romantische klik en je eindigt alleen lopend door die 'toverschelp', terwijl de ander bedhoudt in het hotel. Sommigen die in relaties (klem)zitten, dromen ervan. Maar nu kwam Toscane eraan voor haar en haar partner. Ik dacht aan mijn vele solitaire wandelingen door Viareggio en Livorno; degene die thuis was, had dingen te doen, maar ik wandel graag alleen. Als je er goed over nadenkt, dan is alleen überhaupt het beste. Degenen die daarvan opkijken of het ontkennen, hebben nooit waarlijk nagedacht of een poging daartoe ondernomen. J

Gisteren in de trein naar Amsterdam zat ik kranten te lezen, Het Parool en BN DeStem , de laatste vond ik in de trein, en zag de gezichten van respectievelijk Pim Fortuyn en Johan Derksen. Een kwart van de Nederlandse bevolking zou nu, twintig jaar na de moord, op Fortuyn stemmen als hij nu nog zou hebben geleefd, stond er, of moet ik als  rechtgeaarde  Nederlander hem Pim noemen? Van begin af aan heb ik de man een griezel eerste klas gevonden, als mens en als zogenaamde denker - je komt niet meer bij van het lachen als je er ook maar aan denkt  dat hij zo moet worden opgevat - en ook al mag je het niet zeggen, ik was ook niet verbaasd noch rouwig dat hij storm moest oogsten na haat te hebben gezaaid, maar kuddedieren worden snel verliefd op verlosser- wannabes , omdat ze te zwak zijn om alleen te staan. Wat het demoniseren betreft, een maatschappij ként nu eenmaal haar demonen, en dit was de doos van Pandora. In dat verband is het waarschijnlijk filosofisch gezien, en misschien ook

Terwijl ik gisteravond, het was al donker geworden, een vanille milkshake aan het slurpen was bij een ingang naar metrostation Beurs, liep een groepje mannen voorbij. Een van de voorste drie was in een zak frites chips aan het graaien. Een ander met zwart achterovergekamd haar draaide zich om naar een man achter hen en zei: 'Je ziet toch dat we aan het eten zijn?' Ik zag alleen de zak chips, maar op zo'n moment sta je met je mond vol tanden. De man, vermoedelijk een zwerver, bleef hoewel voorzichtig vlak achter hen aanlopen en even twijfelde ik of hij niet toch bij de groep hoorde. Een ruzietje. Maar hij liet hen gaan, keerde zich langzaam om, ik gebaarde, hij kwam opgewekt mijn kant op en ik gaf hem het muntgeld dat ik nog had, iets waar je tegenwoordig hoogstens een halve kauwgombal voor kunt krijgen. Ik verontschuldigde me, maar hij was er toch blij mee, sterker nog, hij begon mij 'een goede man' te noemen, ook ten overstaan van een meisje dat op een bankje met h

30 april jl. was het 400 jaar geleden dat in Rotterdam het bekende beeld van Erasmus werd geplaatst op de toenmalige Grote Markt, bij de huidige Markthal. Hij heeft een groot boek in zijn handen en de Rotterdammers zeggen dus dat hij al 400 jaar hetzelfde boek leest. In 1940 overleefde het beeld het bombardement en werd het begraven op de binnenplaats van Museum Boijmans van Beuningen. Na de bevrijding stond Erasmus op de Coolsingel, maar vanwege de aanleg van de metro verhuisde hij via het Boijmans naar zijn huidige plek op het pleintje voor de Laurenskerk.  Erasmus dateerde zijn Lof der Zotheid op 9 juni, mijn geboortedag, en nu ontdekte ik dat zijn Nachleben in de stad op de geboortedag van mijn moeder begon. Er wordt gezegd dat hij elke twaalfde klokslag van twaalf uur hij een bladzijde van het boek omslaat, onduidelijk welk boek het is. Ik beschouw hem als een leraar. Strijder tegen onredelijkheid en intolerantie, maar pleitbezorger van een goddelijke waanzin, de ware vrijheid.

Vrijdagmiddag in Den Haag zag ik in het Kunstmuseum eerst de tentoonstelling van Boris Lurie  (1924-2008), een overlevende die collages maakte waarbij pornografie met foto's van het kamp worden gecombineerd. Schokkend, vooral omdat het ook erotisch, dat wil zeggen opwindend is, althans wat mij betreft; de totale vernietiging, het enorme exces, die het andere exces, seksualiteit, die in zekere zin het leven vertegenwoordigt, uitlokt. De over levende is wellicht een pin-up, des te indringender omdat lichamelijke schoonheid ook een betaalmiddel zal zijn geweest. Of is ze hier de minnares van de duivel? Vervolgens ging ik omhoog naar de eerste verdieping voor de tentoonstelling van Alphonse Mucha (1860-1939). Bijzonder fraaie affiches van madonna-achtige vrouwen natuurlijk, maar toen ik daar klaar was, en ik weer naar beneden ging, kon ik de verleiding niet weerstaan om weer Luries werk te bekijken. De hemel is prachtig, maar de hel moest nader worden onderzocht, omdat hij  onze wereld

Afgelopen vrijdag buiten op het rijtje rieten stoelen van de Wiener Konditorei in Den Haag, een etablissement dat in de oorlog een rol speelde bij spionage, bekeek ik de voorbijgangers. Hoe langer je kijkt, hoe grotesker de mensheid wordt. Twee stoelen naast me zitten twee oudere, licht bekakte heren te converseren. Beiden wit haar en ze dragen allebei dezelfde bruine kleur broeken, de een corduroy. Bruine en zwarte schoenen, donkerblauwe en donkergrijze jas. Een met zilveren brilletje. ‘Het is zo’n geluk hebben als je zo’n waardeloze vent opvolgt, ze waren zo blij dat die was opgedonderd,’ zegt de man met het brilletje. De ander beaamt dat van harte. Ze hebben het over werk of een stichting vermoedelijk, maar het had ook over de liefde kunnen gaan. Om als verlosser te worden onthaald is voorsprong.  Aan mijn andere kant zegt een jongen  in gevoerde zwarte jas tegen zijn moeder in dezelfde jas, alleen dan roze, met Amsterdamse tongval: ‘ Politie op de hielen is leuker dan Stop Politi

Een leuke handbalster natuurlijk, Estavana Polman, ze was een paar dagen geleden te gast bij Jinek , ik kende haar niet. Ondanks haar status van sterspeler heeft ze via een mailtje van haar Deense club te horen gekregen dat haar contract niet zal worden verlengd. Maar toen ze in gesprek met Jinek twee keer had gezegd dat ze 'zo'n fijn gezin' had, dacht ik: als je nu nog één keer zegt dat je zo'n fijn gezin hebt, dan cancel ik je. Vervolgens dacht ik al snel: dit is een uitnodiging voor een sollicitatie. De klik is nog eenzijdig, voor zover dat mogelijk is -  it takes two to tango -  maar Estavana, als je dit leest, neem contact met me op en laat dat handbal en je gezin nou even voor wat ze zijn, daar komen we wel uit. Ik heb je veel te bieden waar geen enkele sportclub of gezin tegenop kan. 

'Quit your Job ' van Chixdiggit, de songtekst is eenvoudig: You quit your job They screwed you around (4x) Whatever you do Don't start a band (4x) Over de liefde als arbeid een andere keer, voor nu: als je als vrouw iets onbetamelijks wordt toegeroepen in de openbare ruimte roep je terug: 'Ik had tegen jou gezegd dat je moest blijven wachten in de auto.' Een liefdevolle, maar duidelijke afwijzing.