Venetië

Terwijl ik vrijdagmiddag in Lanskroon een stuk zwarte bessentaart met slagroom naar binnen aan het schuiven was, praatten twee nette oudere dames over hun reisplannen. 'De vorige keer in Venetië had hij er weer zo'n last van. Nou, dus ik dan maar de hele week elke dag alleen door de stad lopen. Dat wil je dan toch ook niet.' Het was niet echt een klaagzang, eerder een niet al te melancholische constatering. Zo gaat dat, je begint met een romantische klik en je eindigt alleen lopend door die 'toverschelp', terwijl de ander bedhoudt in het hotel. Sommigen die in relaties (klem)zitten, dromen ervan. Maar nu kwam Toscane eraan voor haar en haar partner. Ik dacht aan mijn vele solitaire wandelingen door Viareggio en Livorno; degene die thuis was, had dingen te doen, maar ik wandel graag alleen. Als je er goed over nadenkt, dan is alleen überhaupt het beste. Degenen die daarvan opkijken of het ontkennen, hebben nooit waarlijk nagedacht of een poging daartoe ondernomen. Je moet volledig afsterven aan jezelf, dat wel, en dat is een lange, moeilijke weg, soms leidend tot de waanzin; ach waanzin, in zijn laatste 'waanzinbrieven' noemt Nietzsche zichzelf de 'Gekruisigde', waarmee hij in zekere zin de waarheid sprak. Nog niet overtuigd om het gezelschap op te offeren? Nog niet diep genoeg nagedacht.