De Romantische Klik

Een tijdje geleden had ik het met mijn moeder over mijn begrafenis. Ze spreekt erover als over de planning van een uitje, wat ik even toepasselijk als prettig vind. De dood als een uitje. Een vriend zei lang geleden tegen me: 'Als jij over de dood spreekt, dan begin je op te leven.' En zo is het, de gedachte aan de dood zorgt voor plezier in het leven. Wellicht een gevolg van naast de begraafplaats te zijn opgegroeid; de dood als mooie jeugdherinnering. Vanochtend vertelde mijn neef dat zijn dochter goth is geworden. Uitstekend! Toen ze jonger was, vroeg hij haar er al om om als Wednesday in bed te gaan liggen. Een goede familie kortom. Binnenkort wil ik tussen de bedrijven door mijn wensen vastleggen. Aangezien ik kies voor de crematie krijg ik helaas geen koets. (Ik wil een koets!) Nu moet dat met mijn trouwerij deo volente, maar in een koets wil ik eigenlijk  dood liggen en dat kun je moeilijk van je levensgezellin vragen. Het goede nieuws is dat ik the Bloodhound Gang kan

De vorige zomer werd ik er al genadeloos door gegrepen: B&B Vol Liefde, op RTL4. Het concept is even eenvoudig als effectief: eigenaren van bed & breakfasts in binnen- en buitenland ontvangen niet zozeer gasten, als wel potentiële geliefden, die naar hun hand dingen. Tenenkrommende situaties alom. En het woord 'romantisch' valt natuurlijk om de haverklap, wat dus juist níet romantisch is. Dit zou ik 'mooie televisie' willen noemen. Vorig jaar verschenen er filmpjes op het internet waarin de eigenaren werden geparodieerd. Er waren twee vrouwen bij, een oudere en jongere, in respectievelijk Oostenrijk en Italië, de gedachte aan hen doet me nog steeds het angstzweet uitbreken. Het meisje aan de Costa Amalfi was een ternauwernood tot leven gewekte pop en die in Oostenrijk, volgens mij een ex-stewardess, had een obsessie met schoonmaken. Ik heb haar geplamuurde gezicht met starende ogen terwijl 'haar mannen' aan het 'soppen' waren nog steeds op mijn

Met mijn recente bezoek aan Bergamo, Italië, kon ik mijn kleine autobiografie afmaken. De romantische klik met die stad leidde indertijd tot de amoureuze variant aldaar - met alle gevolgen van dien; het ligt allemaal begraven in regels hier en daar. The past is dead / But lives on through memory /  A cloudy head / That is my history.

Bij het ontbijt op het terras van Garni Post in het rustige om niet te zeggen uitgestorven Castasegna knalt opeens uit een speaker in een woning tegenover een fragment van 'I'm Gonne Be (500 Miles)' van The Proclaimers. Tegenwoordig valt men anderen in het openbaar graag lastig met hun auditieve afval, maar dit nummer mag men wat mij betreft in alle bussen, treinen en vliegtuigen op de speaker zetten. Overigens ook 'Highway to Hell'.

Vanavond in het volkse, maar zeer degelijke restaurant Altavilla aan de Italiaans-Zwitserse grens was een ouder stel aan het eten. Ze aten allebei een milanesa , een schnitzel. Zij was hun kleine hond frietjes en stukjes vlees aan het voeren en ze deed dit alsof ze de hond manieren probeerde bij te brengen. Tussendoor was haar man frietjes aan het stelen van haar bord. Tijdens het betalen bleef zij achter, ze fatsoeneerde de borden en begroette mij bij het weggaan op dusdanig stijlvolle wijze - met een knikje en ogen die alles hebben gezien - dat ik haar een diepe buiging gaf met mijn hoofd. Er bestaat ook zoiets als een aristocratische klik. Later die avond vroeg een Amerikaanse vriend of er bij mij een sterrenhemel was te zien. 

We dalen de heuvel af van het Waldhaus in Sils-Maria . Terwijl in Nederland en elders in Europa de mussen van het dak vallen, ruist hier een sommerfrische bries door de dennen, je zou bijna een trui aantrekken.  Ik vraag mijn vriendin hoe het gaat met haar jongste dochter, D., die studeert in Zürich. Ze is momenteel Die Leiden des jungen Werther  aan het lezen, wat D. geweldig vindt. Dat doet me goed; wat deze tijd nodig heeft is Goethe. Goede titel is het, bijna wetenschappelijk; het lijden in het laboratorium om nader onderzocht te worden. We praten over de losbol versus de toegewijde echtgenoot. Beide romantische types, al naargelang de smaak of de levensfase. Wie is meer geneigd tot het het lijden? vraag ik me nu af.  De tweede vermoedelijk, hij draagt teveel last op zijn schouders. Onze moraal wil dat de losbol ook het lijden kent, beter gezegd dat hij het op een dag wel  leert kennen, maar dat is in het geheel niet gezegd.

Het is misschien ook wel een romantische klik op het moment waarop ik denk: dit wordt een gedicht. De hoogst denkbare vorm van romantiek wellicht, want ze lijkt vermengd met het spirituele. Afgelopen zondagavond zat ik met Rafaello (63), die ik net had ontmoet, op de verhoging van de oude bibliotheek op Piazza Vecchia van Bergamo. Op een gegeven moment riep hij met een hoog stemmetje: 'Joe-hoe' naar meisjes. En daar was de klik. Overigens denk ik dat hij met een dickpic  meer kans had gemaakt op een gezellig samenzijn.

Mijn zus is weer in Nederland, ik zit 's avonds laat in mijn hotelkamer en kijk uit het raam op de lichtjes van Monterosso, waar ik mijn ex ontmoette. Ze is steeds meer op afstand, letterlijk en figuurlijk, maar in de straten van Bergamo meen ik haar om de haverklap te zien. Lange zwarte krullen, een vergelijkbaar figuur, maar ook meen ik me maar om te hoeven draaien. Hier in Il Sole hadden we in januari 2017 geboekt voordat ze naar Montevideo zou gaan - voor onbepaalde tijd. We bedreven de liefde en op een gegeven moment begon ze te huilen terwijl we bezig waren. Ik vroeg wat er aan de hand was. 'Het is zo mooi,' zei ze, en ik sloot haar in mijn armen. Ik denk dat dat het meest romantische is wat er ooit tegen me is gezegd. Twee maanden later verbrak ze de relatie, maar voor relaties geldt misschien ook dat je op het hoogtepunt moet stoppen.

In de ontbijtzaal van in Il Sole op Piazza Vecchia in de bovenstad van Bergamo zit een Scandinavisch stel van middelbare leeftijd. Ze hebben een filmpje gevonden waarop de ober - grijs met baardje, type opgeruimde en goedaardige opa - te zien is. 'U bent beroemd,' roept de man hem na. De ober is niet onder de indruk, maar vraagt of ze het hem kunnen sturen. Als dat gebeurd is, zegt de Scandinaviër: 'Wij waren 17 jaar geleden ook in dit hotel, ik heb haar toen ten huwelijk gevraagd. Dat was eigenlijk in Verona, maar we logeerden eerst hier.' 'Was je dronken?' antwoordt de ober. Even later komt hij erachter dat het niet echt flatteus kan zijn voor de dame, die inderdaad niet moeders mooiste is, en komt schuldbewust bij de tafel staan en zegt: 'Ik maak altijd grapjes.' Als de Scandinaviërs zijn vertrokken, komt de ober langs mijn tafel en zegt: 'Ja, en na 17 jaar komt hij hier om te scheiden.' Dit is waarom ik van obers houd: ze bedienen, maar eige

Het festivalterrein van Punk Rock Raduno bij Edonè in Bergamo zit en staat ’s avonds vol met punkers. De sfeer is vredig. Geoff Palmer staat op het kleine podium en speelt ‘I Like Murder Too’, een songtitel die bewijst waarom ik van punk houd, niet omdat ik van moord houd, maar we moeten ons dat wel kunnen voorstellen. Om je voor te stellen dat je van bordkarton bent, is er de meeste popmuziek. Er zijn ook opvallend veel kinderen op het festival. Sommige baby’s, in de armen van vaders of in de kinderwagen, al dan niet slapend, hebben een koptelefoon op. Er is hoop. ‘Dat is geen silent disco ,’ zegt mijn zus. We besluiten wat te eten. Zij neemt gnocchi en ik een hamburger, want de oppervlakte is bij mij niet moeilijk te vinden. We zitten aan een lange tafel met vier aardige mannen uit Bergamo. Het blijken ornithologen. ‘Wat zijn ornithologen ook alweer?’ vraag ik aan mijn zus. ‘Birdwatchers,’ zeggen ze. Wij verklaren ons ook nader. De woordvoerder van de club bestudeert ons nader: ‘Wete

Mijn zus en ik zijn neergestreken in een restaurant-albergo in Bergamo. De eigenaar, een Calabrees, bril, een grijzig sikje en net gekleed, gaf me op de eerste avond - mijn zus was elders - een hand en hij vroeg me mijn naam. 'Johannes,' zei ik, 'dat is Nederlands voor Giovanni.' 'Welkom, Giovanni,' zei hij, 'ik ben Gino'. Elke keer als ik hem nu zie, roept hij: 'Dag, Giovanni,' en dan roep ik - eerst onwennig, maar geleidelijk aan verdween de onwennigheid als sneeuw voor de zon - 'dag, Gino.' Niets is zeker in dit leven, maar ik zeg: 70% kans dat ik met Gino een relatie begin. Voor de bestendigheid van onze relatie is niet veel meer nodig dan onze namen. Eigenlijk is de herenliefde de meest natuurlijke liefde: we weten wat de ander nodig heeft.

 

Afgelopen weekend stond in Het Parool een overzicht van 'vakantieboeken' onder 'Leesvoer voor zwoele zomeravonden'. Met die titel weet je eigenlijk al voldoende, maar toch even een klein overzicht van de aanbevelingen:  'Gek, verrassend, sprankelend, dat is de roman Oreo van Fran Ross over een zoektocht naar identiteit [..] Een zalige, swingende, speelse en intelligente roman' - Vivian de Gier 'Quin zoekt in contact met vrouwen voortdurend de grenzen op. Als hij op zijn werk beschuldigd wordt van grensoverschrijdend gedrag wordt ook hun vriendschap op de proef gesteld.' - Dieuwertje Mertens 'En dan rijdt zijn vader zijn vader opeens voor in een Amerikaanse Buick, voor een onverwachte zomervakantie naar de Pyreneeën.' - Peter de Brock 'Claire Fuller schreef met Rusteloze grond een suspensevolle, muzikale roman die uiteindelijk iets vreemd troostrijks heeft - Dirk-Jan Arendsman 'Over wetenschapper Elizabeth Zott, die in een wereld van seks

Van zogenaamde romantische films bestaan er zoals bekend talloze om niet te zeggen een shit-load , van de anti-romantische minder. Gisteren eindelijk weer eens de tijd kunnen nemen voor een film en het was tijd voor Mammoth (2009) van Lukas Moodysson, een van mijn favoriete cineasten, iets wat ik gemeen heb met Ingmar Bergman; je kunt met minderen in dezelfde schuit zitten. Ik zag deze film toen hij uitkwam in de bioscoop en hij maakte op mij een 'lege' indruk. En nu ook weer, en nu weet ik waarom, omdat de romantiek leeg ís - om een anti-romantische film te maken moet je laten zien wat romantiek is. Hoofdpersonen zijn een rijk stel New Yorks stel met een kind dat op handen wordt gedragen en een nanny uit de Filippijnen. Dat laatste is belangrijk, want zij heeft twee jongens die daar groot worden gebracht door hun oma. Een van de 'hoogtepunten' in de film is dat ze op een dag nadat ze boos zijn geworden omdat ze naar hun moeder verlangen les krijgen van hun oma ('