In de ontbijtzaal van in Il Sole op Piazza Vecchia in de bovenstad van Bergamo zit een Scandinavisch stel van middelbare leeftijd. Ze hebben een filmpje gevonden waarop de ober - grijs met baardje, type opgeruimde en goedaardige opa - te zien is. 'U bent beroemd,' roept de man hem na. De ober is niet onder de indruk, maar vraagt of ze het hem kunnen sturen. Als dat gebeurd is, zegt de Scandinaviër: 'Wij waren 17 jaar geleden ook in dit hotel, ik heb haar toen ten huwelijk gevraagd. Dat was eigenlijk in Verona, maar we logeerden eerst hier.' 'Was je dronken?' antwoordt de ober. Even later komt hij erachter dat het niet echt flatteus kan zijn voor de dame, die inderdaad niet moeders mooiste is, en komt schuldbewust bij de tafel staan en zegt: 'Ik maak altijd grapjes.'
Als de Scandinaviërs zijn vertrokken, komt de ober langs mijn tafel en zegt: 'Ja, en na 17 jaar komt hij hier om te scheiden.' Dit is waarom ik van obers houd: ze bedienen, maar eigenlijk maken ze de dienst uit. Mijn zus komt beneden. Ze heeft gedaan wat vrouwen doen. Onduidelijk wat, maar ze doen wat ze doen, zoals Devo zingt. Ik vertel haar de grapjes van de ober. Op de plaats van de Scandinaviërs is inmiddels een Nederlands stel gaan zitten. 'De volgende slachtoffers,' zegt ze met genoegen.
Sinds ik meedeelde dat er een nieuwe liefde in mijn leven is, buitelden sommige mensen in mijn omgeving zich over elkaar om hun bemoeizuchtige, brutale en soms ronduit onfatsoenlijke mening te geven op de, ik geef het toe, toch wat gecompliceerde situatie. Doorgaans vrouwen, maar ik bedoel daar verder niets mee, ze kunnen het waarschijnlijk niet helpen. Hoe dan ook, het was een fout om in mijn enthousiasme pril geluk te delen en gezien de reacties heb ik de betrokkenen laten weten dat ik niets meer zal zeggen over mijn liefdesleven, wat ook zal gelden voor eventuele liefdes in de toekomst. Twee dames meldden op basis van - ja wat eigenlijk, hun eigen gevoel wellicht - met zoveel woorden dat ik met niets anders meer bezig was. Zelfs als, dan bepaal ik zelf nog wel even waar ik me allemaal mee bezighoud, en is er ergens een handboek dat voorschrijft hoelang je je bezig bent met de liefde? Anderhalf uur per dag? 25 minuten? Als de kinderen naar bed zijn? Tijdgebrek is dus niet de reden d
Het blijft toch een fascinerend programma, dat Lang Leve de Liefde. Mooiste uitspraak: 'Het is geen Lang Leve de Friendzone.' Gisteren was er een botte, gluiperige Hagenees die zichzelf heel wat vond en tekeer ging omdat de dame zei dat vertrouwen verdiend moest worden en dat er sprake kon zijn van argwaan. Maar even het volgende, al een paar keer heb ik bij de introductievideo gehoord: 'Ja, het moet wel iemand zijn met wie ik over straat kan.' Laat deze zin, dit perspectief, deze levensopvatting, even goed tot u doordringen. En vraagt u zich vervolgens ook, gewoon uit empathie, af met wie u níet over straat wilt. Wees niet moralistisch, want het gaat hier om de waarheid. Rolstoel? Uitgerekte oorlellen? Allemaal geen probleem, ik bedoel dus als antwoord.
Reacties
Een reactie posten