Anti

Van zogenaamde romantische films bestaan er zoals bekend talloze om niet te zeggen een shit-load, van de anti-romantische minder. Gisteren eindelijk weer eens de tijd kunnen nemen voor een film en het was tijd voor Mammoth (2009) van Lukas Moodysson, een van mijn favoriete cineasten, iets wat ik gemeen heb met Ingmar Bergman; je kunt met minderen in dezelfde schuit zitten. Ik zag deze film toen hij uitkwam in de bioscoop en hij maakte op mij een 'lege' indruk. En nu ook weer, en nu weet ik waarom, omdat de romantiek leeg ís - om een anti-romantische film te maken moet je laten zien wat romantiek is.

Hoofdpersonen zijn een rijk stel New Yorks stel met een kind dat op handen wordt gedragen en een nanny uit de Filippijnen. Dat laatste is belangrijk, want zij heeft twee jongens die daar groot worden gebracht door hun oma. Een van de 'hoogtepunten' in de film is dat ze op een dag nadat ze boos zijn geworden omdat ze naar hun moeder verlangen les krijgen van hun oma ('vandaag is je oma jullie juf') op de vuilnisbelt waar ook kinderen aan het werk zijn. Ze maakt duidelijk dat hun moeder in New York aan het werk is, opdat zij níet op de vuilnisbelt hoeven te werken en toegang hebben tot middelen waardoor ze  kunnen overleven.

Leo, de jonge vader, is iemand die in games zit - volgens zijn vrouw heeft hij daardoor zijn adolescentie kunnen verlengen - en naar Thailand moet voor zijn werk om contracten te ondertekenen, zijn zakenpartner regelt verder alles, dus ook de onderhandelingen. Zesenzestigsterrenhotels, alles is mogelijk, sky is the limit, vrouwen natuurlijk, zoveel je maar wilt. Leo wil het allemaal niet, hij is verveeld, zegt hij als een klein kind aan de telefoon en zijn vrouw suggereert dat hij een vlucht neemt naar de kust. Er wordt een superdepuper hotel voor hem geregeld door een anonieme PA, maar Leo wil een hutje aan het strand, hij wil het zélf regelen, hij wil een authentieke ervaring (alert: romantiek) zoals de olifant die hij ziet waar hij langskomt met de taxi en waarvoor de taxi terug moet rijden. 

En natuurlijk, er is tóch een lokaal meisje dat past bij zijn verlangen naar deze ervaring. Maar het leven gaat op een gegeven moment door, hij komt thuis bij zijn vrouw, Ellen, een chirurg, die zichzelf heeft zien falen - een jongetje genaamd Anthony is neergestoken door zijn moeder en zij kon hem niet redden - én als moeder, pijnlijker nog misschien, ze moest het afleggen in populariteit bij Gloria, de nanny. De laatste moet door omstandigheden terug naar de Filippijnen. Op het einde van de film zit het gezinnetje knus bij elkaar in hun riante New Yorkse appartement en Leo zegt: 'Ik wilde dat dit moment altijd zo zal blijven.' Wij weten hoe vals dat is, niet uitsluitend in morele zin, maar omdat álles voorbijgaat. 'We moeten een nieuw nanny zoeken,' zegt zijn vrouw en daarmee besluit ze deze film, die gaat over de kruising, het mengsel van de dikke, vette suikerlaag die romantiek heet met de torenhoge, bikkelharde realiteit die eronder zit. Overigens, als je rijken ziet, denk dan niet in afgunst, wat een luxe, denk dan: ze zijn op zoek naar een nieuwe nanny. 

Mocht ik kinderen op deze wereld zetten, dan zet ik hen als ze zestien zijn tijdens de eerste dagen van vakantie, the fourth of July lijkt me uitstekend, voor de televisie met de mededeling: 'Niet schrikken, vandaag is papa je docent', vervolgens laat ik Mammoth zien. De rest van de vakantie krijgt dochter-of zoonlief vrij.