Mijn tijd

De vorige zomer werd ik er al genadeloos door gegrepen: B&B Vol Liefde, op RTL4. Het concept is even eenvoudig als effectief: eigenaren van bed & breakfasts in binnen- en buitenland ontvangen niet zozeer gasten, als wel potentiële geliefden, die naar hun hand dingen. Tenenkrommende situaties alom. En het woord 'romantisch' valt natuurlijk om de haverklap, wat dus juist níet romantisch is. Dit zou ik 'mooie televisie' willen noemen. Vorig jaar verschenen er filmpjes op het internet waarin de eigenaren werden geparodieerd. Er waren twee vrouwen bij, een oudere en jongere, in respectievelijk Oostenrijk en Italië, de gedachte aan hen doet me nog steeds het angstzweet uitbreken. Het meisje aan de Costa Amalfi was een ternauwernood tot leven gewekte pop en die in Oostenrijk, volgens mij een ex-stewardess, had een obsessie met schoonmaken. Ik heb haar geplamuurde gezicht met starende ogen terwijl 'haar mannen' aan het 'soppen' waren nog steeds op mijn netvlies staan.

Ja, hoewel je volgens de Magister van Kopenhagen iedereen moet liefhebben die je ziet, is de primaire reactie bij dit programma partij kiezen. Ik heb nu twee afleveringen gezien en de voorkeuren zijn natuurlijk meteen al bekend. Een zeer pijnlijk moment was toen een joviale timmerman in ruste, Piet, tijdens een uitje op Madeira de beperkte lengte van een een vriendin van Ted, de b&b-houdster, belachelijk ging maken, ze was er om de mannen te keuren. Als oud-timmerman kon hij het afmeten natuurlijk niet laten, denk ik. 'Wat zou je ervan vinden?' vroeg Teds vriendin, 'als ze elke dag beginnen over jouw dikke buik?' Daar had Piet even niet van terug. 

Als literator kijk ik op dit moment met de meeste interesse naar een vrouw, Sylvia, die in Pistoia, Toscane, is ingetrokken bij een ietwat onbeholpen man die evenwel zijn best doet, op zijn manier. Zij is zogenaamd 'iemand van stand', aan haar manier van praten heeft ze dat zelf de wereld in gebracht, ze is spiritueel, ze maakt contact met bomen, en ze ging er op een gegeven moment prat op iets van Gandhi te hebben gelezen. Vanavond dook ze op de eerste de beste Italiaan die langskwam - met Duitse roots, 'ein Deutscher Italiener', zei ze likkebaardend - waarbij de gastheer afdroop en zei 'de afwas te gaan doen' na haar orichiette - door haar spaghetti gedoopt - te hebben voorgeschoteld met vooraf witte rozen op haar bord. Een bewijs waarom de scenario's van Woody Allens meest recente films niet overdreven zijn.

Bijzonder aandoenlijk was een meisje in Portugal dat de b&b-houder kwam halen nadat haar concurrente met hem champagne had gedronken bij een waterval. 'Nu is het mijn tijd,' zei ze. Ze eiste de liefde op, er klonk zowel hartezeer als strijdbaarheid in door. Die blonde had bij twee champagneglazen namen erin laten slijpen, ook een vorm van opeisen, maar niet zo ongepolijst als het 'nu is het mijn tijd' van de zwartharige. Een ruwe diamant, even hoorde ik de ware romantische liefde. En ze had ook nog eens een complete maaltijd voor hem klaargemaakt waar ze haar ziel en zaligheid in leek te hebben gelegd. Een man met een beetje instinct weet het dan wel.

Zo'n tien afleveringen heb ik moeten missen, maar het moge duidelijk zijn, ik zit er weer middenin. Voetbal symboliseert de primitieve behoefte om de prooi te bemachtigen. Sylvia en ik zijn sophisticated, wij genieten meer van het verbale en fysieke spel, de jacht, waarbij mensen ten prooi aan elkaar kunnen vallen.