Love songs

Via de dagelijkse gedicht-mailing en faits divers van Laurens Jz Coster (aanrader) kreeg ik het onderstaande gedicht van Philip Larkin onder ogen dat naar meer smaakt. So little time (so much to do), zong Louis Armstrong al, 'There's songs of love we never have sung'.

Liefdesliedjes later

Haar bladmuziek was dun, die kon ze nog wel kwijt,

             ze keek graag naar de covers,

er was er één verbleekt door zonlicht mettertijd,

er was er één met kringen door een vaas vol water,

er was er één geplakt tijdens een schoonmaakbui

             en toen gekleurd door dochterlief —

zo wachtten ze tot zij, in weduwschap, ze vond

terwijl ze naar iets anders zocht, en waar ze stond

ineens weer wist hoe elk gedwee, eerlijk akkoord

             de komst bereidde van de teksten

vol koppeltekens voor het rekken van elk woord,

en hoe haar sprankelende jeugd zich weer verspreidde,

als door de lente uit hun slaap gewekte bomen,

             waarin verborgen frisheid zong

en zekerheid dat er nog vele jaren kwamen,

net als toen ze die songs ooit speelde. Maar met name

genoot ze van het woordje LOVE, dat steeds zou blijven,

             vroeg of laat losbarstte,

en stralende verliefdheid door de lucht liet drijven,

het woordje dat nog altijd veel beloofde: orde,

voldoening en een oplossing voor alles. Dus

             huilen en de songs

weer stapelen deed pijn voor wie half toe moest geven

dat zij dat toen niet zou en nu niet zal beleven.

••

Love Songs in Age

She kept her songs, they kept so little space,

             The covers pleased her:

One bleached from lying in a sunny place,

One marked in circles by a vase of water,

One mended, when a tidy fit had seized her,

             And coloured, by her daughter —

So they had waited, till in widowhood

She found them, looking for something else, and stood

Relearning how each frank submissive chord

             Had ushered in

Word after sprawling hyphenated word,

And the unfailing sense of being young

Spread out like a spring-woken tree, wherein

             That hidden freshness sung,

That certainty of time laid up in store

As when she played them first. But, even more,

The glare of that much-mentioned brilliance, love,

             Broke out, to show

Its bright incipience sailing above,

Still promising to solve, and satisfy,

And set unchangeably in order.

             So to pile them back, to cry,

Was hard, without lamely admitting how

It had not done so then, and could not now.

Philip Larkin (1922-1985)

uit: Het leven met een gat erin (2022)

vertaling: Jan Pieter van der Sterre