Wegkijken

Gisteren in de trein naar Amsterdam zat ik kranten te lezen, Het Parool en BN DeStem, de laatste vond ik in de trein, en zag de gezichten van respectievelijk Pim Fortuyn en Johan Derksen. Een kwart van de Nederlandse bevolking zou nu, twintig jaar na de moord, op Fortuyn stemmen als hij nu nog zou hebben geleefd, stond er, of moet ik als rechtgeaarde Nederlander hem Pim noemen? Van begin af aan heb ik de man een griezel eerste klas gevonden, als mens en als zogenaamde denker - je komt niet meer bij van het lachen als je er ook maar aan denkt dat hij zo moet worden opgevat - en ook al mag je het niet zeggen, ik was ook niet verbaasd noch rouwig dat hij storm moest oogsten na haat te hebben gezaaid, maar kuddedieren worden snel verliefd op verlosser-wannabes, omdat ze te zwak zijn om alleen te staan. Wat het demoniseren betreft, een maatschappij ként nu eenmaal haar demonen, en dit was de doos van Pandora. In dat verband is het waarschijnlijk filosofisch gezien, en misschien ook niet zo filosofisch gezien, Van der Graafs grootste misdaad: de heiligenverering, oftewel de diarree die we hebben gekregen inclusief fascisme 2.0., in verdunde vorm overgenomen door de middenpartijen, omdat ze niet durven de zweep erover te halen om de rancune eruit te slaan. Niet onlogisch, ze vertegenwoordigen immers zelf de kudde, slechts verhuld door een hoger inkomen en andere maatschappelijke status. Kortom, het monster maakte plaats voor een meerkoppig monster. Vervolgens zag ik in mijn ooghoek tulpen en na Leiden een paar tulpenvelden, wat een kleurenpracht. In de trein kijk ik graag uit het raam, op saaie trajecten die ik ken of in het donker iets te lezen, maar nu waren de tulpen bijna aan mijn aandacht ontsnapt door personen van wie elke seconde dat je aan hen besteedt eigenlijk al één te veel is. In de liefde kun je blijven hangen in afkeer om niet te zeggen walging, maar je kunt ook je gezicht even ervan afwenden en iets moois ontdekken, ik bedoel ook bij dezelfde persoon. Of is dat wegkijken? Bij Pim zag ik dus tulpen, er zaten paarse bij, en weliswaar nog niet uit Amsterdam, en zoals bekend oorspronkelijk uit Turkije, maar een kniesoor die daar op let.