Spionage

Afgelopen vrijdag buiten op het rijtje rieten stoelen van de Wiener Konditorei in Den Haag, een etablissement dat in de oorlog een rol speelde bij spionage, bekeek ik de voorbijgangers. Hoe langer je kijkt, hoe grotesker de mensheid wordt. Twee stoelen naast me zitten twee oudere, licht bekakte heren te converseren. Beiden wit haar en ze dragen allebei dezelfde bruine kleur broeken, de een corduroy. Bruine en zwarte schoenen, donkerblauwe en donkergrijze jas. Een met zilveren brilletje. ‘Het is zo’n geluk hebben als je zo’n waardeloze vent opvolgt, ze waren zo blij dat die was opgedonderd,’ zegt de man met het brilletje. De ander beaamt dat van harte. Ze hebben het over werk of een stichting vermoedelijk, maar het had ook over de liefde kunnen gaan. Om als verlosser te worden onthaald is voorsprong. 

Aan mijn andere kant zegt een jongen  in gevoerde zwarte jas tegen zijn moeder in dezelfde jas, alleen dan roze, met Amsterdamse tongval: ‘Politie op de hielen is leuker dan Stop Politie, want daarin zitten achtervolgingen enzo.’

Als mijn afspraak komt, verhuizen we naar binnen in een hoekje. ‘Heb je ook geheimhoudingsplicht?’ vraag ik haar nadat gebak op het tafeltje is gezet. ‘Ja, ik moest ook van Facebook af, anders kunnen ze je vinden, zeiden ze tegen me.’ Even later bekijken we op haar telefoon de Facebook-pagina van de persoon die we zoeken. ‘Misschien kun je eens langsgaan?’ vraag ik. 'Stuur me de foto's.'