Eenieder

Gisteravond zat ik vooraan in de vrijwel lege bioscoop - in tegenstelling tot elders zit ik in de bij voorkeur lege bioscoop graag vooraan; alles goed kunnen zien zonder geobserveerd te worden - bij Peter von Kant, de nieuwe van een van mijn favoriete cineasten, François Ozon. In deze film, gebaseerd op een film van Rainer Werner Fassbinder, zet de succesvolle regisseur Von Kant, gebaseerd op Fassbinder, aan het begin een plaatje op waarin belangrijke uitweidingen zitten, maar dat uiteindelijk om deze ene zin draait: 'Eenieder doodt wat hij bemint.' Niet lang daarna ontmoet hij zijn muze, de mooie Amir, die misbruik van hem zal maken. Von Kant cijfert zichzelf weg tot het niet meer langer houdbaar is, beter gezegd tot hij het niet langer uithoudt. De destructieve liefde (NB: pleonasme, zie de eerder geciteerde zin), die de lezer maar zelf maar moet aanschouwen, is zelden zo 'mooi' in beeld gebracht. En het wachten op het telefoontje...Na het bekijken van deze film zou ik de zin willen parafraseren, opdat de filosofie ervan duidelijk wordt en we die eens te meer tot ons door laten dringen: eenieder die de romantische liefde bemint, doodt. Hier en daar las ik wat recensies, de vraag is wat te doen als eenieder doodt wat jijzelf bemint, ja wat jij bent. Aha, daar begint een heel ander soort liefde te gloren.