Polaroids
Na haar overlijden in 1977 ziet Kertész een kleine glazen buste in een etalage van een boekhandel op 8th Street en University Place: 'I was very touched...the neck and shoulder...it was Elizabeth. I went in, and I looked and looked and decided: "Don't buy," I didn't want to see this always before me, you understand. But after three months...it was a horrible day: March, cold, nobody on the streets. I went over. I was alone in the store. "May I help you?" De buste figureert vervolgens in de Polaroids die Kertész gaat maken. Hij stapte op deze camera over, omdat hij op deze manier snel kon werken, daarnaast was hij aan hetzelfde formaat gewend uit zijn jongensjaren in Boedapest en zijn begintijd in Parijs. Bovendien was het verschijnen van de foto een magisch procédé. Kertész is dan 85 jaar oud, hij koopt een tweede glazen buste, fotolijstjes, soms op maat gemaakt, waarin de Polaroids worden gedaan om ze vervolgens op Elizabeths piano te zetten en die te fotograferen. Het bizarre is dat soms de Twin Towers op de achtergrond opduiken, in onze ogen wellicht bijna een symbool van de geliefden die ten onder gaan, soms aan elkaar, met op de voorgrond de twee hemelse verschijningsvormen die nooit vernietigd lijken te zullen worden. Afgezien van Arnon Grunbergs roman De asielzoeker, waarin een man de kleren van zijn overleden vrouw aantrekt, weet ik even niet zo snel een ander voorbeeld van een kunstenaar die het vasthouden van de hand van een overleden echtgenoot/echtgenote zo teder weet te verbeelden.
Reacties
Een reactie posten