Sunny side up

Op een zonnige dinsdagochtend ontbeet ik in the Hen House. Ik bestelde eieren en de serveerster somde de mogelijkheden op. ‘Sunny side up,’ zei ik. Toen ze vroeg wat voor brood ik wilde, ontstond er wat verwarring. ‘Doe maar gewoon dat witte brood, Engelse stijl, weet je wel?’ zei ik toen we er niet uitkwamen. Ze knikte, maar was er duidelijk niet gerust op. Toen ze het kwam brengen zei ze: ‘Hier zijn je eieren, sunny side up, ik weet niet hoe ze ze bij jullie noemen.’ ‘In Nederland?’ vroeg ik. ‘Spiegelei.’ Ze herhaalde het, op charmante wijze, het was ook een mooie serveerster. ‘Dat betekent letterlijk een mirror egg,’ legde ik uit, ‘dus je kunt dan ’s ochtends in de spiegel kijken.’ Ze lachte. ‘Maar in Nederland moeten we het eigenlijk ook sunny side up noemen, want het regent altijd.’ Ik keek even naar buiten. Nog maar twee dagen was ik in Minneapolis en ik begon de small talk al aardig onder de knie te krijgen. Na een maand zou ik iedereen aanspreken met: ‘How are ya’, en via het spel van de Twins afgelopen zondag uitkomen bij de kinderen of hoe de wind ook zou staan.You betcha.

Enfin, ik vroeg haar of ze weleens in Nederland was geweest. ‘Nee, maar wel in Amsterdam,’ zei ze, wat haar alleen maar charmanter maakte. Nadat ik haar wat geografie had bijgebracht zei ze: ‘We gingen naar The Bulldog,’ zei ze. Ik keek ondeugend: ‘Aha, dus dat was jullie hoofdbestemming, sky high.’ Vermoedelijk om niet oppervlakkig over te komen zei ze vlug dat de grachten zo mooi waren en het Anne Frank Huis zo’n indruk had gemaakt. Daarna deed ik uit de doeken waarom ik hier was. ‘Oh, ik kan je wel in contact brengen met iemand,’ zei ze. Een romantische klik is niet nodig, de fantasie is genoeg, en zeker als je bezig bent met taking care of business. Er was The Hen House, er waren spiegeleieren, een schattige serveerster die M. heet en je in contact brengt met de persoon die je nodig hebt. Een van die momenten dat het leven je toelacht. Sunny side up.