Drie-eenheid

In aansluiting op het geschrevene van gisteren: ik ben benieuwd of wraakengel Angela de Jong vanavond om Johan Derksen kan lachen. Mijn intuïtie zegt dat de twee elkaar wederom zullen vinden, dat het nóg gezelliger zal worden dan vorige keer, toevallig zag ik een stukje van die aflevering. Aversie hoeft een klik, aantrekkingskracht, zelfs begeerte, niet uit te sluiten, integendeel. Het collectief Kirac maakte de docu Honey Pot, nog niet gezien maar volgens mij gaat het over een linkse studente die op camera met een reaguurder naar bed zou gaan. Met de vijand naar bed, vuurwerk gegarandeerd én je maakt de maatschappij een stukje beter. Hun volgende project schijnt te gaan over mannen die beschuldigd worden van misbruik en in de ogen van het collectief onterecht worden gecanceld. 

Nederland en de westerse wereld kunnen we tegenwoordig indelen in een drie-eenheid: mensen die (graag) cancelen, mensen die gecanceld worden en mensen die het cancelen (graag) verafschuwen. Zelf zweef ik ertussendoor; af en toe cancel ik, daar zitten ook mensen die cancelen bij, inclusief mezelf, niet per se vanwege het cancelen. Ik zal niet de enige zijn, dit is nu eenmaal het gevolg van het al te menselijke feit dat je je in de wereld begeeft, de televisie aanzet, de kranten leest of een moderne Amerikaanse roman. Soms lukt het beter om primaire reflexen te onderdrukken, maar ik ben nooit trots op mijn verheffing in de de onheilige drie-eenheid, eerder voel ik me bezwaard. Als gecancelde, gevallen engel, ben je misschien nog het beste af.

Het cancelen lijkt nu in een stadium te zijn gekomen dat mensen zichzelf gaan cancelen, omdat de situatie onhoudbaar is of als jolig protest tegen de cancelcultuur, waardoor je je in de slachtofferpositie kunt manoeuvreren. Zonder te verlangen naar een christelijke samenleving met alle huichelarij van dien is het wel zo dat de huidige tendensen de tol zijn van seculisering. We zijn allemaal god geworden die de levenden en doden kunnen veroordelen, we zien allemaal de splinter in de ogen van de ander, haarscherp, maar de balk in onze eigen ogen niet, tot in lengte van dagen. Nota bene: de balk, de anonieme misdadiger. Zonder zonde? Who cares, en de eerste steen is al geworpen. Vervolgens liggen er genoeg stenen voor de cancel-hater om zijn gang te gaan.

De gecancelde personen zijn natuurlijk niet altijd (onschuldige) martelaren of nieuwe verschijningen van Christus zelf, maar het publiek is wel hetzelfde publiek dat om kruisiging riep, slechts met een aanpassing: Christus hebben we gehad, nu willen we Barabas, en we nagelen hem het liefst zelf aan het kruis. De kruisiging van een vermeende Barabas, wonderlijk, het seculiere slachtoffer dat al dan niet onschuldig de kruisdood moet sterven. Laten we niet uitsluiten dat alle gecancelden weer zullen terugkeren, het nieuwe leven na de dood, en het is eveneens niet uitgesloten dat men te zijner tijd naar hen zal luisteren, mogelijk zelfs en masse. Terecht, het heden is voor de nieuwe farizeeërs, de toekomst zal zijn voor de oude zondaren. En de nieuwe heiligen dan? Wacht, begrijp je het dan niet? Die kies je zelf uit, en het goede nieuws is dat het dus ook je eigen kinderen mogen zijn.

Mijn bescheiden voorstel is dat we de voortdurende ophef gaan bestrijden door middel van de ceremonie. Je kunt alles over religie zeggen, maar de ceremonie biedt ons vaste grond onder de voeten. We moeten niet wachten tot het cancelen op latere leeftijd plaatsvindt, al vlak na de geboorte moeten we het doen. Zoals er vroeger baby’s op grote schaal werden gedoopt, zo gaan we ze nu cancellen. Geen water op het bolletje. Nee, bloed aan de handjes. Locatie: het ziekenhuis. Zijn doktoren niet de hogepriesters van de seculiere wereld aangezien zij ons kunnen behouden voor het leven?