Best Western

Dit was dus mijn hotel in Minneapolis, een Best Western in Normandische stijl, een gebouw zoals je dat ook in een pretpark zou kunnen vinden. Precies wat een mens nodig heeft, authentieke romantische nep is ook authentiek, en het was er heerlijk. De eerste avond wilde ik een reep Snickers kopen met ‘Satisfies’ erop en die was bijna drie dollar, wat ik toch wat teveel vond. Degene achter de receptie gebaarde heimelijk dat ik het gewoon mee moest nemen, maar ik bedankte en legde het terug. Personeel dat hongerige gasten iets toestopt, onbetaalbaar. Op dinsdag vond een weergaloos toneelstuk plaats met de receptionist van dienst en Kelly dat ik vanuit een comfortabele zwarte sofa kon zien wachtend op mijn delivery pizza. Ik was de enige toeschouwer, maar de beste toneelstukken zie je alleen.

Ook memorabel was de nachtportier. Toen ik op zondagavond laat binnenkwam, piepten de rookmelders op mijn verdieping. Ik moest ze maar zelf even ontmantelen, zei hij via de telefoon, of naar een andere kamer verhuizen, maar het was laat, daar had ik geen zin, ervan uitgaande dat ik alles mee moest nemen, en deze kamer was na een dag mijn huis geworden. Ik belde terug en zei dat ik niet zo handig was, maar hij kon niet naar boven komen. Er volgde een stilte, hij hijgde een beetje, en toen zei ik dat het wel zou proberen en vroeg hem weer naar de instructies. Op de lynchiaanse gang hoorde ik eerst een piep verderop en als ik bij die andere melder ging staan hoorde ik hem weer bij de andere. Ik probeerde de drie melders te ontmantelen, maar dat lukte uiteraard niet en even kreeg ik de aandrang om ze van het plafond te rossen. De waanzin was nabij, dus ik belde weer met de vraag hoe we dit op konden lossen. ‘If you could move,’ zei hij. Ik kon mijn spullen laten liggen, dus ik ging maar naar een andere kamer op de vierde verdieping die uitkeek op het zwembad in de binnenplaats. Een mooie, vervreemdende aanblik, maar er was een gebrom te horen; als je het raam opendeed, leek het alsof het een vliegtuig op het punt stond om te vertrekken. Met het raam dicht was het wat gedempt. Eigenlijk altijd mijn ervaring in grotere hotels, grote ventilatoren, alsof je niet op reis gaat voor je rust, maar om je stress te bezorgen. Misschien is het een straf, mijn straf. Hoe dan ook, het waren de piepjes of het gebrom. Ik wilde er niet meer over nadenken, ik capituleerde. De andere weg was om uit het raam te springen en naast het zwembad te pletter te vallen. 

En dan was er de laatste dag, de mediëvist die dol was op Nederland, vooral toen ze er waren in het Trump-tijdperk, maar die niet ophield met praten en bij het ophalen van de bagage een extreme idea had, hij was om drie uur klaar en kon me rondleiden of naar het vliegveld brengen. Mijn vlucht ging rond vijven, anders was ik erop ingegaan, maar ik denk dat ik nooit was thuisgekomen, waarmee ik bedoel dat ik vanwege het gezellige geklets mijn vliegtuig zou hebben gemist, wat niet eens zo erg zou zijn geweest, want ik had best zin in een road trip naar Fargo of Duluth. 

De gasten mochten er ook wezen. De laatste avond werd ik middenin de nacht wakker van een gezelschap en later, zo rond drieën, was het sexy time in de kamer naast mij, maar het leek alsof het in mijn kamer plaatsvond. De vrouw in kwestie leek ervan te genieten, ze bleef maar kreunen. Een mooie, opwindende kreun, maar drie kwartier lang is overdreven. Even leek er een hoogtepunt te zijn. Ik bidde dat zij of hij het zou afmaken – voor alle partijen. Volgens mij ben ik eerder in slaap gevallen, dat weet ik niet, het is  niet uitgesloten de vrouw in kwestie ook.