Tribunalen

Naar aanleiding van de soap – het is toch niet meer dan dat – rond The Voice even het volgende. Vorig jaar werd ik kort geïnterviewd voor de VPRO Gids over mijn televisiekijkgedrag. Overigens werd zonder te overleggen in het interviewtje geknipt en geplakt – zong Pete Doherty van The Libertines niet ‘You're like a journalist, no you can’t cut and paste and twist’? – maar dat terzijde. Ik zei toen dat The Voice natuurlijk verschrikkelijk is - commerciële troep in plaats van ziel - maar dat ik fan ben van Ali B. Nog steeds, en zeker als het tribunaal van de publieke opinie zijn werk voortzet, ook al gaat het om The Voice, dus er is wel enige Schadenfreude, ik geef het toe. Echter, toen ik vorige week bij Beau een uitzending zag van de Vrienden van Amstel Live met Maan en Nick & Simon die ‘Ome Jan’ ten gehore brachten, dacht ik waarom er niet omwille van de esthetiek ook een tribunaal voor alle deelnemende artiesten ingesteld zou moeten worden. Danny Vera, van wie ik hoop dat hij niet zijn eigen teksten schrijft, en zijn muziek trouwens ook niet – ik baseer me op ‘Rollercoaster’ – die met opgetrokken neus zat, had als hij een beetje ballen had gehad kunnen zeggen: ‘Ja, de muziek is zwaar klote, maar als je op je bankrekening kijkt, hoor je het niet meer.’ Overigens is mijn sympathie voor Beau gekelderd als je muziek uit de hel heerlijk en schitterend vindt, en nog meer vanwege de wanstaltige morele zelfgenoegzaamheid die hij in de afgelopen uitzendingen rond de affaire tentoonspreidde, maar er is natuurlijk niets heerlijker dan monsters met hooivorken en brandende fakkels de stad uit te jagen. Uiteraard moet er recht worden gesproken over misstanden, en dat zal gebeuren, maar hoe meer Jeroen Rietbergen op voorhand wordt gedemoniseerd, hoe meer sympathie ik voor hem krijg, en niet uit medelijden. Het gaat me om de gemeenschap die op deze manier de gelegenheid krijgt likkebaardend haar zonden schoon te wassen. Net zo kwalijk is de heiliging van het slachtoffer en daarmee samenhangend het taboe rond zijn/haar schuld. Er bestaat slachtofferschap, uiteraard, maar het kan met dank aan de media een narcistische reflex in de hand werken – waar veel artiesten (in spe) geen moeite mee hebben –, waardoor de waarheid omtrent de schuldvraag slechts vertroebeld wordt. En het vermeende slachtoffer heeft er uiteindelijk niets aan, integendeel, als het slachtoffer zijn doel heeft gediend zoekt men het volgende... slachtoffer. Victim blaming is natuurlijk onfris, maar ook als het gaat om zedenzaken moet de vraag worden gesteld wat eventueel het aandeel is geweest van het vermeende slachtoffer, iets wat het gerechtshof wel degelijk gaat onderzoeken. 

Goed, in de ‘alternatieve scene’ gaat het ook weleens mis, ik bedoel niet qua zeden – vast ook wel, maar nu even wat betreft de theorievorming rond punk. Zo was ergens vorige week Hang Youth te gast bij de talkshow M om over het genre te praten. Volgens Van der Linden was punk terug van weggeweest, maar punk is nooit verdwenen sinds einde jaren zeventig, in de underground nooit, en zelfs in de mainstream was punk er weer in full swing sinds 1994, het jaar van de punk explosion, en zelfs Nirvana kan een punkband worden genoemd. De nadruk in het programma lag uiteraard op de politieke dimensie van punk. Ik heb geaccepteerd dat leken een stereotype beeld hebben van het genre, terwijl er talloze bands zijn die kozen en kiezen voor een heel andere invulling, meer poëtisch, introspectief, om niet te zeggen romantisch. The Ramones natuurlijk - Joey Ramone hield enorm van bubblegum pop - maar denk aan bands als Social Distortion, Jawbreaker, The Get Up Kids en Alkaline Trio om maar drie voorbeelden te noemen. 

Wat ik van Hang Youth had gehoord, was best aardig, al moet ik de teksten nog bestuderen, want dat is van nog groter belang als ze politiek geïnspireerd zijn. Zie ook 'In Bloom' van Nirvana: 'And he likes to sing along, and he likes to shoot his gun, but he knows not what it means.' Zanger Abel verklaarde in de uitzending dat ze gedijen op de crisis. Ietwat verdacht, het gaat er dus niet om wat die vermeende crisis precies behelst en hoe die opgelost zou moeten worden, maar om het feit dat zij als band kunnen gedijen. Volgens hem zijn ze punk geboren, hij zei het zonder ironie. Met veel branie ageerde hij tegen de norm (‘Als er een norm is, dan vinden wij dat kut, en dat moet kapot’), de orde, en vervolgens riep hij uit: ‘En wij zijn de chaos!’ Alsof hij de sensatie had dat hij ter plekke de relativiteitstheorie had bedacht. Terechte vraag van Eric Corton - ook volgens Abel - was of het chaos was omwille van de chaos of chaos om orde te creëren. Chaos kan inderdaad conservatiever dan conservatief zijn, althans dat effect hebben. Daar kwam geen antwoord op, maar duidelijk is dat de norm kapot moet, en dat is punk, aldus Abel. Eigenlijk net zo inhoudelijk als de gemiddelde verkiezingsslogan – de slogan van Hang Youth ‘alles moet beter’ is veelzeggend in dezen – en filosofisch gezien, als de norm kapot moet,  eveneens een norm, dan moet ook ook kapot, wat gelukkig de ruimte vrijmaakt voor alles, maar dus ook weer voor, daar heb je hem weer: ‘de norm’. Voor mij persoonlijk is punk, in feite een romantisch genre, al het onware wegbranden, vernietigen - wat niet wil zeggen dat al het 'oude' moet worden kapotgemaakt - nieuwe waarheden zoeken, maximale zelfexpressie; in feite je eigen weg gaan - wat niet haaks hoeft te staan op solidariteit, integendeel - waarheen die weg ook leidt al is het pottenbakken. Els Pelgrom (87) merkte recentelijk in Nieuwsuur schalks op: ‘Ik heb de pest aan hippies.’ Mevrouw Pelgrom is punker dan wij: geef die vrouw een elektrische gitaar.

Op de avond na de uitzending van de Vrienden van Satan Live zag ik op Canvas een relatief korte documentaire over Damon Albarn en dat was andere koek; naast een artistiek genie ook een intellectueel. Groot succes met Blur – soms kan goede muziek samengaan met populariteit, met de nadruk op soms, en steeds minder lijkt het – en op een avond zaten hij en een vriend, een tekenaar, naar MTV te kijken en ze dachten: dit gaat alleen maar over roem, dit moet beter kunnen. Daarop verzonnen ze een band met cartoonpersonages, de Gorillaz. ‘Eigenlijk zijn bandleden ook een soort cartoonfiguren,’ aldus Albarn, en toen dacht ik: ja, zo is het en niet anders. Deelnemers aan talentenshows: mensen die cartoonfiguren willen worden – misschien zijn ze het al – en dan vaak nog eens tragisch ook, want wat als het het succes c.q. geld en de bijkomende beroemdheid uitblijft? Voor hen is deelname misschien al het tribunaal geweest, voor sommigen meer dan anderen zoals we inmiddels vermoeden, zoals bij alle selectieprocessen in het selectieproces dat deze wereld is en zal blijven met machtsposities en alle corruptie van dien, en let wel, ook de corruptie van de degenen die macht willen verkrijgen. Hoe verhouden de personen die we verlekkerd hebben horen spreken over het onderwerp, advocaten incluis, zich hiertoe? Over de ruggen van de 'slachtoffers' doen zij een greep naar macht zonder iets ervoor te hoeven doen, of misschien wel, zoals gezegd hoeven ze zich alleen maar goed te voelen. De meest geraffineerde wijze van corruptie.

Tussendoor is Ronnie Spector (1943-2022) overleden. Tot slot een lied van haar, oorspronkelijk van Johnny Thunders (ook een aanrader). 




Reacties

Populaire posts van deze blog

Macht

End of story

Keuzemenu