Ohio Blue Tip

Een tijdje geleden kreeg ik vanuit Duitsland via de post een artikel van Ulrich Greiner uit de Frankfurter Allgemeine Zeitung (15-1-2022) toegestuurd door mijn vader. Dat doet hij vaker, zo'n twee keer per maand. Het ging over een liefdesgedicht getiteld 'Liefdesgedicht' van Ron Padgett (1942) en begint ermee dat er ook in de lyriek een 'arte povera' (een arme kunst) is die is gewijd aan alledaagse voorwerpen en waarin het geluk niet wordt gezocht 'aan gene zijde van het absolute maar aan deze zijde van het concrete'; de straat en het eigen huis in plaats van de hemel. Greiner geeft als voorbeeld 'This Is Just to Say' van William Carlos Williams: 'I have eaten / the plums / that were in / the icebox...' Mooie verzen en in wezen ook mijn poëtica, deze 'Alltäglichkeitspoësie', al moet ik erbij zeggen dat ik het concrete met het 'hemelse' poog te vermengen, beter gezegd te tonen dat ze vermengd zíjn. (Daarom is mijn poëzie wellicht ook een tussenvorm van poëzie en proza, het 'hogere' register en het 'lagere'.) Zelfs in Profane verlichting, want waar het profane eindigt en het sacrale begint, en vice versa, is net zo moeilijk te bepalen als waar soms grensoverschrijdend gedrag begint. 

Aangezien de rechtstreekse weg naar de hemel de weg van Icarus is, de val in het water, zal men haar via de omweg van het alledaagse moeten benaderen, waarbij het de kunst is om met beide benen op de grond te blijven staan, anders ga je alsnog op in vlammen. Padgett doet dit in zijn liefdesgedicht via Ohio Blue Tip lucifers, een gedicht dat in de prachtige film Paterson (2016) van Jim Jarmusch voorkomt, naast andere van Padgett, een vriend van de regisseur. Toen ik de film voor het eerst zag, vroeg ik me al af wie ze had geschreven. De film gaat over een rustige buschauffeur genaamd Paterson (Adam Driver) in het stadje Paterson, waar William Carlos Williams woonde. In de lunchpauze schrijft hij gedichten en hij woont samen met een lieve, maar grillige vrouw die zich van het ene in het andere creatieve-zakelijke avontuur stort. Ze hebben een kleine bulldog die de buschauffeur door de straten sleept. Toen ik vier jaar geleden aan mijn ex-geliefde mijn eerste dichtbundel, die ik in feite met haar had geschreven - je schrijft altijd samen met anderen, de dichter notuleert slechts - met een dvd van deze film aan haar toestuurde, merkte ze licht melancholiek op: 'Dit waren wij, alleen zij was liever.'