Jeruzalem

Vrijdag met mijn moeder aan de telefoon. 

'We liggen het meest dichtbij de Oude Maas,' zei ze.

'Wat goed,' zei ik.

'En papa wilde met zijn hoofd naar Jeruzalem.'

'En hoe lig jij?'

'Nou, ik lig naast hem.'

Ik noem dit romantiek.

'Kan ik ook alvast een plekje reserveren?' 

'Er kunnen twee urnen bij geplaatst worden. Maar jij moet nog even wachten, hè.' 

'Ja, ik moet nog minstens veertig jaar.'

Voor het eerst sprak ik iets dergelijks uit zonder aan een gevangenis te denken, maar aan leven.

Hrabal werd ook bij zijn moeder en zijn stiefvader, die als een vader voor hem was, gezet. 'Ze wachten al op me,' zei hij op het einde van zijn leven. 

Op het moment dat mijn ouders zijn gestorven zal ik dat uitspreken.

(Afbeelding: Torquato Tasso)