Keuzemenu

'Toen De Balie een avond over polyamorie organiseerde, zat de zaal vol,' stond in een artikeltje in PS van de Week (1 oktober 2022) over het fenomeen dat vooral zou opduiken onder 'grootstedelingen tussen de 26 en 30'. Niet verwonderlijk, die generatie is nogal op zichzelf gericht, is mijn indruk, het gaat altijd over henzelf, en polyamorie is niet zozeer een uiting van meer liefde beschikbaar te hebben voor de ander, als wel meer liefde voor zichzelf te zoeken. De snoepwinkel, maar alles op en top functioneel: een om de huur mee te delen, de ander voor de seks na een middagje squashen, en de laatste voor 'het goede gesprek' en de tedere kussen op z'n tijd. Er wordt geworsteld met openheid over deze organisatie - gepaster dan voorkeur - want is het wel maatschappelijk geaccepteerd? Ik ben geen conservatief, God bewaar me, idealiter zou polyamorie in de wet verankerd moeten kunnen worden door middel van polygamie. Zoals in Senegal, met het verschil dat vrouwen natuurlijk ook een paar mannen moeten kunnen hebben.

Hedy d'Ancona reageert en legt een verband met de jaren zestig waarbij seks met een ander 'een vrolijkheidje buiten de deur' was - verschrikkelijke woordkeuze - niet om de seks van de vaste relatie te vervangen. Ze roept op om de seks niet te verwaarlozen, want dan kun je net zo goed met je broer of zus samenwonen. Seks als iets waarmee de relatie valt of staat. Er valt net zo goed te verdedigen dat seks iets is wat relaties kapotmaakt. Persoonlijk geloof ik dat als je de geliefde als een aanbieder moet beschouwen er veel te verenigen valt in één persoon en als de persoon je niet tevreden stemt, dan zet je er een streep door en zoek je desgewenst verder, voor mij geen risicospreiding, geen keuzemenu van de millennials, maar ik ben dan ook een hopeloze romanticus.