Do the conga

Gisterochtend moest ik bloed laten prikken in de praktijk in de Aristotelesstraat in Rotterdam-Lombardijen. Terwijl ik erheen wandelde, besefte ik hoe juist het is dat ik aan de rand van deze stad woon, zoals Anton Valens een boekje schreef getiteld Ik wilde naar de rand van Beijing. Overigens, pas op de avond van de dag dat Profane verlichting was verschenen, realiseerde ik me ineens dat hij het niet meer kon lezen. 

In de wachtruimte zaten wat oudere mannen en er stond een nummertjesapparaat. Een man had dat niet gezien en ik gaf hem, sympathiek als ik ben, mijn nummertje. ‘Die was er vorige keer niet,’ zei hij.  Vervolgens kwamen er met tussenpozen een oude verwilderde man op een scootmobiel, een oude kale man met bloeddoorlopen ogen en een strompelende man binnen. 

Zwijgend wachtten we en toen gebeurde het, ‘Conga’ van Gloria Estefan and Miami Sound Machine kwam op de radio, vrij hard. Staande in de wachtruimte keek ik rond en zag neer op de onbeweeglijke, oude, grauwe mannen in dito kleding, alsof ze grafzerken waren, terwijl Estefan zong:

‘Come on, shake your body baby,
do the conga
I know you can't control yourself any longer
Come on, shake your body baby,
do the conga
I know you can't control yourself any longer.’

Het bloed begon door mijn aderen te kolken en even zag ik niets. Dit moest wel weer profane verlichting zijn geweest.